Yine Mi Ağladım?

Konuk Yazar: Lale

Sabahtan beridir ağladım durdum. Daha doğrusu durmadan ağladım. Üzüntümden hüznümden değil, sinirimden ağlıyorum. Okul bittikten sonra memlekette kalmak istemediğim zamanlarda, babam İstanbul’a geri dönmeme izin vermemişti. Oturdum ağladım bir gece sabaha kadar, babam beni alıp karşısına hayatta iki tür insandan nefret ederim dedi. “Birincisi küfreden, ikincisi ağlayan insandan. İkisi de acizdir, yapacak bir şeyi olmadığından ağlar ya da küfreder”. Aslında o zamandan öğrenmem gerekirdi ağlayan bir kadının gözyaşlarını ya kendisi ya da bir hemcinsi önemsiyor, erkeklerin gözünde ağlamak bir acziyet göstergesi. Öyle ama ben gözlerine her seferinde söz dinletemeyenlerdenim. Aslında evlendiğimden bu yana daha fazla ağlar olmamsa işin başka boyutu.

Yıllarca bilmediğim büyük bir şehirde tek başına mücadele etmekten, evden eve semtten semte taşınmaktan yorulduğum bir zamanda karşıma çıkan, delikanlı bir adamla evlenmeye karar verdim. Hem de aniden. En baştan oturup her şeyi konuştuk onunla. Hiç olmadığım kadar şeffaftım, kendimdim; beğenilme çabası gütmedim. Daha nişan yapılır yapılmaz üzerimde bir ağırlık büyümeye başladı. Değişmem isteniyordu benden. Başka bir insana dönüşmem bekleniyordu. Sözde dindar olan, hassasiyetleri olan birisiydi kaşımdaki o ilk zamanlar konuştuğumuzda. Evet namazlarını kaçırmıyordu, ama hiç vicdan azabı çekmeden yalan söylüyordu. Öyle akılsızca yalan söylüyordu ki daha üstünden gün geçmeden yalan söylediği ortaya çıkıyordu. Evlenmeden önce “Eşim ister çalışır, istemezse çalışmaz.” diyen adam, evlendikten sonra beni hemen atanmam için bir dersaneye kaydettirdi. Dersaneye bir gün bile gitmedim ve her gün sorguya çekildim. Dersane işinin olmayacağını idrak edince de yerime kariyer sitelerinde profiller oluşturup benim adıma yazdığı cvlerle yüzlerce başvuru yaptı. İşe gider gibi her gün iş görüşmelerine gitmeye başlamıştım. Önüne gelen herkese iyi derecede yabancı dil bildiğimi ama ufkumun dar olduğunu, çalışmak istemediğimi defalarca anlattı. Hatta eğer garantisi olan bir işe giremezsem çocuk yapmamakla bile tehdit etti. Sınavlar, mülakatlar, yüksek öğrenim görüşmeleri arasında gidip gelirken ne zaman derdimi babama anlatsam kocamı haklı buldu. Kendimi en işe yaramaz hissettiğim zamanlarda mesleğime alnımın teri ile kavuştum. Belki bir şeyler yoluna girer derken sürekli istemediğim kredileri alarak yıllarca kocamın borcunu ödedim de ödedim. Hani o dini hassasiyetleri olan, ortamlarda haktan hukuktan bahseden bu adamlar var ya, özel hayatına girdiğinizde faizin haram olmasını önemsemiyor. Sizi kuzeninizden bile kıskanıp tanımadığı adamlarla gece vakti iş yemeklerine gönderiyor. Sosyal platformlarda yer almanızdan hazzetmezken, elleriyle her yere iş bulabilmeniz için telefon numaranızı dağıtıyor. Sizin adınıza kredi kartları isteyip, gelen kartı reddetiğinizde sizi nankör olmakla suçluyor. Bunun adı belki teknik olarak psiklojik şiddet, ama ben Allah katında bunun “zulüm” olduğunu düşünüyorum. Uzun zaman bu zulmün altında maddi manevi kıvrandım durdum, bir ben bunlara maruz kalıyorum sandım. Oysa etrafta öyle çok kadınlara yapışık yaşayan sözde Müslüman erkek var ki…

Sabrın erdemine inandım onca zaman. Bekledim. İyi olanı, doğru olanı elimden geldiğince ona tebliğ etmeye çalıştım. Allah kulunun omuzlarına kaldıramayacağı yükü yüklemiyor, zulme boyun eğmesine razı olmuyor. Bu yazı benim için bir karar yazısı. Değişmeyeceğim Allah’ın izniyle. Kendi gözyaşımı silip, kaldığım yerden kendi hikayemi yaşamaya devam edeceğim. Ve istersem acziyetimden, istersem hüznümden, istersem mutluluğumdan göz yaşlarımı özgürce akıtabilme hakkımla daha sağlam, daha üretken bir kadın olacağım bundan böyle.