Şekerin Ölçüsü

Anneme bir keresinde “Sen hiç reçel yaptın mı?” diye soruvermiştim, günümüzdeki Müslüman kadınların hem kadınlığını hem Müslümanlığını binlerce kez idam eden binlerce yazı okuduktan sonra. “Gençken yapmıştım” demişti, “artık yapmıyorum”. Sonra gülümseyerek “Ama nasıl yapıldığını bilirim” diye eklemişti. Ben nasıl reçel yapıldığını bilmem. Hiç reçel de yapmadım zaten. Ara sıra ev yapımı ürünler satan dükkânlarda reçel kavanozları görürüm ve alıp eve götürmek isterim. Ev yapımı reçellerle ilişkim sadece bundan ibaretti bu blogu kurmayı konuşmaya başladığımız zaman. Fakat reçel kavanozu bana artık kaynatmayı bilmediğim çileklerden, ölçüsünü asla tutturamayacağıma emin olduğum şekerlerden ziyade yıllar, olaylar, hayal kırıklıkları, dayanışmalar, kopuşlar, sorgulamalar, kavgalar ve susmaların ardından biriken, biriktikçe birbirine geçen sözlerimi, sözlerimizi hatırlatıyor. Güçlü olsa da güçsüz olsa da haksız ve sorunlu addedilen, sesini çıkarsa da çıkarmasa da itibarsızlaştırılan, mücadelesini her zaman en yakınında, en derininde sevdiği insanlarla vermek zorunda kalan varlıklar olarak bir reçel kavanozunun içinden konuşuyoruz derdimizi anlatırken. Sözcükler birbirine yapışıyor, dostlarımıza yapışıyor, kavanozun dibinde kalıyor, kıvrımlarına sıkışıyor, tadı bazen acı oluyor, bazen eskiyor, rengini kaybediyor ama ağırlığından bir şey yitirmiyor. Bazen çıkmaya çalışıyoruz onca kelimenin içinden. Kavanozdakini tabaklara dökmeye uğraşıyoruz. Kaynatıp içine attığımız kelimeler katman katman, çabucak dökülüyor tabaklara bazen; bazense en dipte asla söyleyemediklerimiz kalıyor ve kapatıyoruz kavanozun ağzını yeniden. Reçelblog’da da bunu yapacağız. Birbirimizle konuşacak, sizlerle konuşacak, bazen ağırlaşacak, bazen hafifleyeceğiz.

Sonra bir gün kızımıza gülümseyecek, “Reçel yapmayı bilmem ama hangi kaseye ne ölçüde dökülmesi gerektiğini bilirim ve bazen bu ölçüyü bile isteye kaçırırım” diyeceğiz.