Sadece Anlatacağım

Konuk Yazar: İsimsiz

Nasıl bir yazı olacak hiçbir fikrim yok, başlıkta da söylediğim gibi sadece anlatacağım. Anlatma nedenim var tabii ki, ergenlerin psikolojileri, yaptıkları hatalar (belki de hata değil de toplumun gereksiz dayatmaları) ve sonuçlarının onların hayatlarına etkileri üzerine bir şeyler düşündürmek. En azından aileler için bir yol göstermek. Ya da hiç değilse benim gibi davranan insanların nasıl bir sarsıntı yaşadıklarını bir nebze olsun gösterebilmek. Yine de bir şeylerin değişeceğine dair umutlu olduğum söylenemez.

Benim hikâyem 13-14 yaşında başladı. Ergenlik yıllarıma denk gelen yaşlar, o dönemleri hepimiz biliriz, karşı cinsin etkisi üzerimizde çok fazladır. En azından benim üzerimde öyleydi ve işte tam o yaşlarda âşık oldum ya da olduğumu sandım. Yeşil gözlü, kumral, benden 4 yaş büyük biri, üstelik okuldaki tüm kızlar, mahalledeki yaşça büyük ve güzel kızlar bile ona âşık. Herkesin gözü, yeşil gözlünün üzerinde. Ama o bir gün geldi ve bütün kızlar arasında beni seçti, haliyle nasıl bir gurur, nasıl bir kendini ve güzelliğini ispatlamışlık duygusu yaşadım ve koşar adım nasıl kabul ettim anlarsınız.

İlk kaçıncı ay hatırlamıyorum, aşk sözleriyle dolu ajanda aldım, ben de birkaç şey karalayıp verdim vs. her şey güzeldi, açıkçası çok seviliyordum. Yeşil gözlü bir kez olsun elimi tutup yanağımdan bile öpmedi (bunu özellikle neden vurguluyorum, ileride anlayacaksınız). Her sabah okulumuzun bahçesinde durup benimle konuştu, dershanemin önüne geldi, çıkışlarda beni durağa kadar bıraktı. Anlayacağınız gayet seviyeliydi de. Ama birgün beni gelinlikçilerin önüne götürüp ortaokul biter bitmez evlenmek istediğini söyledi. Oysa benim çok farklı hayallerim vardı, okuyacaktım, hem de üniversite okuyacaktım. Kafamda nasıl şimşekler çaktı şimdi bile hatırlıyorum, ateş içinde kalmış, elinden her şeyi alınmış da hemen kaçmam gerekiyor gibi hissettim. Öyle de yaptım, ajandayı bana verdiği bir zaman onu yok edip bir daha görüşmek istemediğimi söyledim. İşte tam da bu noktada, o uysal insan gitti ve pislik bir düşman geldi.

İlk yaptığı evimizin telefonu susmaz oldu. Her gün her dakika biri çaldırıp kapattı, bazen sesimizi dinleyip kapattı, bazen küfür edip kapattı. Ve babam aylarca süren bu olay sonrası durumu savcılığa bildirdi. Benim liseye geçtiğim, iyi bir lisede İngilizce hazırlığı bitirmek üzere olduğum bir dönem çaldıranın kim olduğu ortaya çıktı ve yeşil gözlünün babası eve damlayıp olayları çarpıtarak (çarpıttığını ailemin tepkisinden anlayacaktım) aileme anlattı.

Adam gittiğinde annem tarafından banyoda “Hamile miyim?” diye sıkıştırıldım, inandırmak için ne yaptıysam olmadı, doktora götürülmekle tehdit edildim, sonrasında dayak yedim. Evet, tokat bile yemediğim insanlar tarafından dövüldüm. Hem de tekme tokat, yerde sürüklenerek, “Orospu, başka kiminle ne halt yedin?” diyerek bir güzel dövdüler beni. Sonra inandılar ama ertesi gün okula gidemeyecek haldeydim, kafam şif, yüzüm morluk içinde. Şimdi hatırlıyorum da elim yüzüm o haldeyken bir de giremediğim yazılalar için öğretmenlerime ne diyeceğimi düşünmüştüm.

Sonrasında işler daha da kötüleşti, orospu olmak, abin, ablan ve kardeşlerinin yanında zerre kadar değerinin olmaması, onlar oynarken ya da abur cubur yerken asla davet edilmemek gibi unutmayacağım çok şeyi yaşadım. Yalnız bırakıldım, lanetliymişim gibi ne evde ne de mahallede yanımda kimse kalmadı. Hele abime aldığım hediyelerin çöpe atılması vardı ki, hala içimdeki burukluğu hissediyorum.

Yaşım ilerledikçe, orospu olmadığımı, hatta orospuluğumun eskide kaldığını ispatlamam gerekti, gelen misafir erkeklere hoş geldin derken bile dikkatli davranmam söyleniyordu, sık sık tenkit ediliyordum. Sonrasında ise iyice emin olmak için “Hoş geldin” bile dememem gerektiğine karar verildi.  Zaten lisemden alınıp kızların ağırlı olduğu bir liseye de verilmiştim ki, artık cezalandırılmış olmanın suçlu hissetmenin yanında bir de arkadaşlarımdan ayrılıp, içime kapanmıştım.

Böyle böyle lise bitti. Üniversiteyi de kendi şehrimde okumak şartıyla bitirdim. Derken öğretmen oldum ve hâlâ öğretmen arkadaşlarımla bile konuşurken problem yaşıyorum, sıcacık bir gülüşü yanlış anlayacaklar mı korkusuyla günaydın diyemediğim, “Acaba orospu olarak algılanır mıyım?” diye arkadaşça bile sohbet edemediğim insanlar var. Deli gibi gülmek isterken hiç gevrek bir kahkaha atamadım mesela. Ve tüm bunları kasıtlı da yapmıyorum, istemsizce geri çekilmenin, kabuk gibi sert duygusuz bir yüzle gezmenin ne kadar iğrenç hissettirdiğini anlatamam.

Şimdi evlilik görüşmelerinde bile iletişimi sağlayıp sağlıklı bir sohbet sürdüremiyorum. Toplumun ve ailemin gözünde orospu olmamak için kadınlığımdan vazgeçtim galiba. Üstelik geri dönüşü de bulamıyorum.