Prensesler, Cadılar, Üvey Anneler

Konuk Yazar: Zeynep Ö.

Üvey anne denildiğinde hepimizin aklına Külkedisini’ni baloya götürmeyip yerleri sildiren, Pamuk Prenses’i zehirlemeye yeltenen, Hansel ve Gratel’i ormana terkeden sevimsiz ve merhametsiz kadınlar gelir. Üvey anne, babalarını çocuklardan kıskanan, sevgiyi, ilgiyi ve sahip olunanları paylaşmak istemeyen, çocuklarla rekabete giren kötü karakterdir. Ya yuvayı yıkmıştır ya da yıkılan yuvanın enkazı üzerine yeni bir bina yapmaya çalışıyor ve eski yuvanın yeniden kurulma ihtimalini tamamen ortadan kaldırıyordur. Bunun aksini ispatlayacak kadar merhametli ve üvey çocuklarını öz evladından ayırmayacak kadar iyi kalpli bir üvey anne varsa o bir melektir, insanüstü bir varlıktır, bir süper kahramandır, haberlere çıkmayı hak eden bir istisnadır.

Üvey annelik üzerine daha önce neredeyse hiç düşünmemişken şimdi hayatımın geri kalanını bu rolde geçirmeye hazırlanıyorum. Doğumuna şahit olmadığım, altı yaşına gelene kadar hiç tanımadığım, varlığından bile haberdar olmadığım bir çocukla aynı ailenin parçası olmayı planlıyorum. Bu yaşa kadar edindiğim tecrübeler, çocuklara karşı sınırsız sevgim, her yaştan çocukla saatlerce vakit geçirebilmem, yeğenlerimle bağlarım iyi bir üvey anne olmama yetmeyecek, çünkü bunların yanısıra hiç olmadığım kadar özverili, sabırlı ve olgun olmam gerektiğini biliyorum.

Evlilik kararını almak herkes için zorken ve benim için menüden yemek seçmek bile dakikalar sürerken şimdi sadece evleneceğim erkeği değil sahip olacağım çocuğu da seçiyorum. Hamilelikten itibaren değişen hormonların da etkisiyle tüm anneler kendilerine verilenden memnun ve canından bir parçayı doğal olarak severlerken, ben onu ömrüm yettiğince sevmeyi kendim seçiyorum. Eğer anneliği kutsal yapan şey biyolojikse bundan mahrumum. Benim genimi paylaşmıyor, onu karnımda taşımadım, emzirmedim, geceleri ağladığında yanında değildim, ilk kelimelerini duymadım, ilk yürüdüğü güne şahit olmadım. Ama ilk tanıştığımız gün onu, aynı ailenin parçası olmak, aynı evde yaşamak isteyecek kadar sevdim.  

İlk karşılaşmamızda iki yabancı olmanın verdiği tedirginliğin üstüne bir de, “Annemi özledim, eve gitmek istiyorum.” diyerek babasına sarıldığında oradan kaçmak istedim. Böyle bir hayatı kaldırabilecek kadar güçlü olmadığımı düşündüm ve kendime kızdım. Kendimi olduğumdan daha iyi zannederek verdiğim kararlar hep hüsranla sonuçlandığı halde yine cüretkarlık ve cehaletin etkisiyle kahramanlık yapmaya kalkışıyordum. Tek düşündüğüm şey, oradan uzaklaşmak ve yaşananlar hiç yaşanmamış gibi hayatlarından çıkmaktı. Ama sonra buzlar eridi, el ele tutuştuk, şakalaştık, kedileri sevdik, yemeklerimizden birbirimize yedirdik, aynı bardaktan içtik. Veda anında bana sarılıp ayrılmak istemediğini söylediğinde sanki dünyalar benim olmuştu.

Onun sayesinde evleneceğim adamı sadece bir eş değil, bir baba olarak da tanıdım. Belki de bir kadının evlilik kararı alırken listesinin başında olan “İyi bir baba olmalı.” özelliğine bizzat şahit olmuştum. Kızını omzuna alışı, ona masal anlatışı, sökülen elbisesini dikişi ve kızının ona olan sevgisi ve hayranlığı benim de ona hayran kalmamı sağlamıştı.

Ne var ki, her şey bu kadar toz pembe olmayacak, bunun da farkındayım. Aynı evi paylaşmaya başladığımızda onun hayatına üçüncü bir yetişkin girmiş olacak. Annesinin ve babasının kurallarına benim kurallarım eklenecek. İki ev arasında gidip gelen o küçücük yavrucak, bambaşka bir kültürden biriyle daha birlikte yaşamayı öğrenecek. Bense disiplin ve müsamaha arasında bocalayacağım. Hata yaptığımda bir annenin hissedeceğinden çok daha fazla kendimi suçlayacağım. Onunla sadece aynı mekanı değil aynı erkeğin ilgisini ve zamanını da paylaşmaya çalışacağım.

Aynı anadili bile konuşmadığımız halde kalplerimizin birbirine bağlandığını biliyorum. “Baba, Zeynep teyze ailesini ve arkadaşlarını bırakıp bizim ailemizin parçası olmak için buraya gelecek. Onu özel hissettirmemiz lazım. O yüzden ona bazen Zeynep teyze bazen anne diyeceğim.” diyecek kadar akıllı ve düşünceli bir kız o. Annesini delicesine kıskanıyorum, böyle bir çocuğa sahip olduğu için. Ve Allah’a sonsuz minnet hissiyle doluyum, bana da onunla aynı ailede olma lütfunda bulunduğu için.

Kendime ve yazıyı okuyan herkese söz veriyorum; ben masallardaki kötü kalpli üvey anne olmayacağım, ama eminim o hep bir prenses kadar tatlı ve iyi kalacak.