Bitmiş Bir Aşkın Hikâyesi

Konuk Yazar

Bizimkisi bir aşk hikayesiydi. Dünyada bitmeyeceği sanılan, ahirette devam etmesi umulan…

Başörtüsü yasaklarının kısmen uygulandığı günlerde, ülkenin en seçkin üniversitelerinden birinin kalabalık bir amfisinde, amfideki tek başörtülü kızın -ki o bendim- dersten atıldığı bir günde başladı bu hikâye. Ben ikinci sınıftaydım, o ise son sınıfta. Alttan aldığı bir ders buluşturmuştu bizi. Aylarca süren karşılaşmalarımızın tesadüf olmadığını, başörtülü kızlara kendince hamilik yapan erkek öğrencilerin kullandığı “bacım,” “kardeşim” kelimelerini hiç kullanmadığını benden önce arkadaşlarım fark etti. Bir gün mescid çıkışında yakaladı beni. Biraz konuşabilmek için izin istedi. Yan yana yürürken “Ben, sizi takdir ediyorum; saygı duyuyorum; hayranlıkla izliyorum. Ama hepsinden önemlisi sizi düşünmeden bir an duramıyorum. Aylardır düşünüyorum, hayatımın geri kalanını sizinle birlikte geçirmek istiyorum.”  deyiverdi bir anda. Heyecanlandım ama şaşırmadım. Bugünü bekliyordum zaten. O günlerde üniversitede okuyan her başörtülü öğrenci az çok idealist bir mücahide; namaz kılan erkek öğrenciler ise mücahid idi. Ve her mücahide onun gibi bir mücahid ile evlenmek isterdi. Biraz zaman istedim, önümüzde zaten yarıyıl tatili vardı. Tatil dönüşü kararımı vermiştim. Başörtülü kızların bir erkekle görülmesinin çok abes karşılandığı zamanlardı o yıllar. Yalnız kalmadan, el ele gezip dolaşmadan, mümkün olduğu kadar haram-helal sınırlarına dikkat ederek bir dönem geçirdik. İyice aşık oldum o bir dönemde. Dindardı, yakışıklıydı, karizmatikti, lider vasıflıydı, merhametliydi, zekiydi. Biraz kıskanç, biraz da otoriterdi. O yaz ailelerimizin bütün muhalefetine rağmen nişanlandık ve sonra nikahlandık. İlk başlarda benim ailem eğitim ve iş hayatım için endişeliydi. Onun ailesi ise oğullarının kendi çevrelerinden, kendi seçtikleri bir kızla evleneceğini umduklarından hayal kırıklığına uğramıştı. İki yıl sonra da evlendik. Beş yıl önce yatılı bir lisede okuduğum şehre gelin olarak gittim.

Benim ailem sıradan, mutaassıp, tek maaşlı bir memur ailesiydi. Eğitime önem verirlerdi. Ablam öğretmen olmuştu. Erkek kardeşim tıp fakültesi öğrencisiydi. Maddi imkanlarımız sınırlıydı. Eşimin ailesi ise şehrin ileri gelen tüccarlarından, kızlarını ilkokuldan sonra Kur’an kursuna yollayan, bir cemaatin aktif olarak içinde bulunan oldukça varlıklı bir aileydi. İki ağabeyi babasıyla birlikte çalışıyorlardı. Ablası ve kız kardeşi evliydi. Eşim ailenin üniversite mezunu tek üyesi, ben ise ilkokuldan sonra okula devam etmiş tek kadınıydım. Aileyi çok sevdim, sanırım kayınpederim dışında herkes tarafından da sevildim. Kayınpederim oğluna, kendi cemaatlerinden evlenmediği için kırgın; bana karşı mesafeliydi. Hoş, öyle bir otoritesi vardı ki; bu sadece bana değil herkese karşı mesafeli olmasına sebep oluyordu.  Uzun uzun anlatıyorum çünkü yaşadıklarım bütün bu bağlamdan ayrı değil.

Evlenmeden önce benim çalışmam hakkında konuşup anlaşmıştık eşimle. Babasının tepkisine rağmen bir fabrikada mühendis olarak işe başladım. Maaşım az da olsa çalışmakta ısrarcıydım. Başörtülü çalışıyordum, birçok kadın işçinin olduğu bir ortamdaydım, namazlarımı kılabiliyordum. İşi bırakmam için bir sebep yoktu. Ta ki hamile kalıncaya kadar… İş hayatım ilk yılını doldurmadan hamile kaldım. Sürekli kusarak ve raporlu geçirdiğim üç ayın sonunda hamileliğim gerekçe gösterilerek işten çıkarıldım. Uzun yıllar sürecek ev hanımlığı serüvenim başlamış oldu böylece.

İlk çocuğumun hemen ardından, tam bir yıl sonra ikincisi dünyaya geldi. Sonra üçüncü, sonra dördüncü. Evliliğimin on birinci yılında dört oğlum vardı.  Eşim, babası gibi otoriter bir aile reisi olmasına rağmen ilgili bir baba, hâlâ âşık bir kocaydı. Üniversite yıllarında yurdunda kaldığı grupla bağını koparmış, ailesiyle aynı cemaate devam etmeye başlamıştı. İş hayatı çok iyi gidiyor; babasından ayrı bir sektörde, babasının izinde ilerliyordu. Hizmetten, sohbetlerden geri kalmıyor; bir kız Kur’an kursunun bütün masraflarını karşılıyordu. Evimize sık sık erkek öğrencileri davet ediyor, pazar günleri çocuklarımızı da alıp öğrencilerle birlikte pikniğe gidiyorlardı. Bu öğrencilere yemek yapma işini ben de severek yapıyor, Allah rızası için bir şeyler yapmaktan mutlu oluyordum. Haftada bir gün evimizde sohbet yapılıyor, Kur’an okunuyor, ibadet ediliyordu. Kocamın geri kalan günlerde de mutlaka bir meşgalesi oluyordu. Hatta ben bunun esprisini yapıyor, arkadaşlarıma “Kocamın dışarı çıkmak için hep bir sebebi vardır. Bir gün zikretmeye, bir gün fikretmeye, bir gün şükretmeye gider. Evde olduğu günlerde de misafirimiz oluyor zaten.” diyordum. Bütün bunların dışında hem iş hem de hizmet için sık sık yurtdışı seyahatlerine çıkıyordu.  

Dört çocuklu bir ev hanımıydım, ama kocamın “melike”siydim. Çalışarak elde etmekte zorlanacağım birçok maddi imkâna sahiptim. Güzel bir evim, arabam, çocuklarımın bakımına destek olan, evimin işlerini yapan bir yardımcım vardı. Kocam bütün yoğunluğuna rağmen bana vakit ayırmaya çalışan, arada çocukları evde bıraktığımız romantik bir hafta sonu kaçamağı planlayabilen bir kocaydı. Her yaz tatile, sık sık Umre’ye gidiyorduk. Henüz bugünkü gibi Müslüman burjuvazinin oluşmadığı 90’lı yıllara ve 2000’li yılların başlarına göre oldukça lüks yaşıyorduk.

Eşimin cemaatine kendimi yakın hissedemiyordum. Sorgusuz sualsiz bir lidere teslim olmak bana göre değildi. Benim de devam etiğim, konferanslarına katıldığım, yardım faaliyetlerinde yer aldığım bir topluluk vardı. Ama biz daha çok özgür takılan kadınlardık. Bazen hemfikir olur, aynı şeye dertlenir, ağlar, aynı şeyle mutlu olur gülerdik. Bazen fikir ayrılığına düşer tartışır, sonunda ortak bir noktada buluşamasak da kavga etmez, birbirimize saygı duyardık. Kermes yapar, ihtiyaç sahiplerine ulaşırdık. Konferansla paneller düzenler, İslam dünyasının ve Müslüman kadının sorunlarını tartışırdık.

Üniversitede okuduğum yıllarda birlikte başörtüsü mücadelesi verdiğimiz arkadaşlarıma bunları anlatsam bir peri masalı olduğunu düşünürlerdi sanırım. Dindar, yakışıklı ve zengin bir adam, dört çocuk ile hizmetten ve ilimden geri kalmayan bir kadın, Kur’an kurslarına, öğrenci evlerine, çevresindeki hatta yurtdışındaki ihtiyaç sahibi Müslümanlara uzanan eller… Üstüne üstlük o dindar, yakışıklı ve zengin adam aynı zamanda romantik bir koca!

Bir aşk hikayesiydi bizimki. “Aşkımız Allah aşkına vesile olsun.” diye dua edilen, Allah rızasına niyet edilerek yola çıkılan, ailelerle yapılan mücadelenin ardından gerçekleşen bir evlilik. Bu evliliği taçlandıran dört güzel çocuk, helal rızık için çalışan, ailesine her sabah namazını cemaatle kıldıran, sahip olduğu hiçbir şeyi onlardan esirgemeyen bir baba… Kocasına karşı itaatte kusur etmeyen, ülkenin en güzel üniversitelerinden birinden mezun olup, diplomasını çocuklarını büyütmek için rafa kaldıran bir anne…

Bütün bu peri masalının içinde aslında gene sadece peri masallarında görülebilecek bir şekilde otoriter bir kocaydı eşim. Sabah namazı beraber kılınacak, kahvaltı saat yedide yapılacak ve herkes sofrada hazır olacaktı, örneğin. Biri bir yaşında, diğeri yeni doğmuş iki bebekle uğraştığım günlerde bile bu kuraldan taviz vermedi. Bebeğin bakımını üstlendi, çocuklarla ilgilendi ama her sabah yedide o sofraya oturuldu. Kadınların pantolon giymesinden nefret ettiği için, evlendiğim hatta nişanlandığım günden beri pardösünün altından bile olsa hiç pantolon giymedim. İzin vermedi demeyeceğim; çünkü başlarda aşk sarhoşluğundan, sonra tepkisini tahmin ettiğim için hiç teşebbüs etmedim. Kıskançtı, yabancı bir erkekle konuşmamdan hoşlanmazdı.

Bir başka hassas olduğu konu da akşam ezanından sonra yanımda kendisi yokken ev dışında olmamdı. Çalıştığım zamanlarda işten çıkış saatim akşam ezanından sonraysa, fabrika kapısında beklerdi. Daha sonraları da akşam ezanından geç gelmem eşim için kavga sebebiydi. Evden çıktığımı bildiği günler akşam ezanında evi arar, kontrol ederdi. Akşam dışarıda olmamı gerektirecek bir işim varsa benimle birlikte gelir ve işimin bitmesini beklerdi. Programlarımı onun istediği şekilde ayarlamaya çalışırdım. Eve geç kalırsam özür dilememi bekler, özür dilemezsem bağırır çağırır, beni kısıtlayan tek hassasiyetinin bu olduğunu söyler, dini gerekçelerini sıralar, en sonunda bir daha tekrarlanmamasını Allah rızası için rica ederdi.  Ve itiraf edeyim, bunların dışında ben onun “melike”si; o ise hep iyi huylu, cömert, sabırlı, ilgili ve benim severek, isteyerek itaat ettiğim, âşık olduğum adamdı. Temizlik, çocuk bakımı, akşam yemeğinin hazır olup olmaması, ailesiyle ilgili meseleler, para konuları ve daha birçok gündelik mesele hiç sorun olmazdı. Tatlı sözler ve sürprizlerle beni mutlu etmeyi bilirdi. Çocuklarımızla çocuk olur, bütün yoğunluğun arasında maddi imkanlarını da seferber ederek eğitimlerine ve sosyal faaliyetlerine vakit ayırmalarını sağlar, derslerine fırsat buldukça yardım ederdi.

Bizimkisi bir aşk hikayesiydi, dört çocukla taçlanan. Allah için sevilen, Allah için yaşanan, çocukların Kur’an okuyarak, dinleyerek büyüdüğü, ezan ve ḳāmet seslerinin yankılandığı, cemaatle namaz kılınırken imam olan babanın sırtına küçük çocukların çıktığı bir evde geçen bir hikâye.

Bir gün, ama hiç ummadığım bir gün hikâyenin sonu geldi birdenbire. Deprem bölgesi olmayan bir yerde yaşanan, hiç beklenmeyen şiddetli bir deprem gibi, ansızın geldi. Beşinci çocuğuma hamile olduğumu öğrendiğim o gün geldi. Beklenmeyen hamileliğin karışık duyguları içindeyken geldi. Sevgili kocam, gönüllü cariyesi olduğum, güzel huylu, merhametli, cömert, güler yüzlü ama yine de otoriter kocam, üç gündür evde yoktu. İş seyahatlerine alışıktık, bizim için sıradan bir yokluktu. Güzel bir mayıs sabahıydı. Bahçedeki güller açmış, neşeyle sallanıyorlardı. Bu sırada telefonum çaldı, kocamdı:  

“Hazırlan. Annemlerin bağ evini hazırlattım. Birkaç gün baş başa kalalım. Çocuklar akşama kadar bakıcıyla kalsın. Akşam dedeleri gelip alacak.  Annemle de konuştum, birkaç gün o bakar.” dedi.

Hamile olduğumu bilmiyordu, içine mi doğmuştu? Ben ona sürpriz yapmayı düşünürken o bana sürpriz hazırlamıştı. Akşam olmadan eve geldi. Çantamı hazırlamış, en sevdiği kokuları yanıma almış, en şık iç çamaşırlarımı valize koymuştum.

Bağ evine vardığımızda sürpriz daha da güzelleşti. Ev sıcacık, sofra hazırdı. Yemeğimizi yedik. O imam oldu ben cemaat; akşam namazımızı kıldık. Çayımızı demledik, hırkalarımızı aldık, verandaya çıktık. Allah rızasını kazanmaktan konuştuk, üniversite günlerimizden bahsettik. Evliliğimizi kurarken amacımızın Allah’ın rızasına uygun bir yaşam olduğundan bahsettik. Bize verdiği nimetler, hizmet ve ibadet fırsatı için, namaz kılan evlatlarımız için Allah’a şükrettik.

Gecenin, hatta hayatımın sürprizini yatsıdan sonraya saklamış, bilemedim. Hamile olduğumu bile söylemedim, söyleyemedim…

Yatsı namazından sonra oturduk ve konuşmamız gereken çok önemli bir konu olduğunu söyledi. Ben hamile olduğumu söylemeye hazırlanıyordum. Benden önce davrandı. Pat diye söyleyiverdi. Benim sevgili kocam, merhametli bildiğim kocam, yüreğimin orta yerine bir bıçak sokuverdi.

“Ben…” dedi yutkunarak…   “Yeniden evlendim, üç gün önce. Haram işlemedim, yanlış bir iş yapmadım, Allah’ın izniyle, peygamberimizin sünnetiyle evlendim.”

Dondum kaldım. Hazırlıksızdım. Her şey çok güzeldi, o kadar güzeldi ki, 37 yaşında hamile kalmıştım ve bu durumdan mutluydum. Nasıl hiç sezmedim, anlamadım? Ne zaman karar verdi buna? Kimi, nereden buldu? Ne soracağımı, ne söyleyeceğimi bilemedim. Ağladım, ağladım, ağladım…

“Ağlama artık, kendine eziyet etme. Olan oldu. Ortada yanlış bir şey yok. Allah’tan gelene sabretmek gerek. Bu durumun seninle ilgisi yok. Sen benim karımsın, değişen bir şey yok.”

Allah’tan gelen mi? Bu iş Allah’tan gelmedi, senin nefsin ve şehvetinden geldi. Benimle ilgisi yok, öyle mi? Benim yuvam, benim evliliğim ve benim kocam. Ama bu işin benimle ilgisi yok, öyle mi?

Ağladım, sustum, tekrar ağladım, sinir krizi geçirip mutfaktaki her şeyi kırdım, bana engel olmaya çalışan kocamı yumrukladım. Avaz avaz bağırarak hamile olduğumu söyledim. Ama sanki üç gün önce yanımda olan, on beş yıllık kocam gitmiş, bambaşka bir adam gelmişti. Ne bir merhamet, ne duygusallık… Biraz sakinleştiğimde “Hayırlı olsun, gözümüz aydın. Bu güzel haberi böyle karşılamak istemezdim ama bu da Allah’ın bir hikmeti.” dedi.

Düşündüm. Olabilir miydi? Rabbim bu yaşadıklarım karşısında yuvamın yıkılmaması, sabredecek bir gerekçem olması için mi nasip etmişti bu evladı bana?  

Kadınlık gururum, çocuklarımı da alıp hemen terk edip gitmemi söylüyordu ama bunu söylerken yalnız kalıyordu. Mantığım öfkeyle kalkma, zararla oturursun, sakin ol, iyi düşün diye nasihat ediyordu. İmanım sabret, Allah’a tevekkül et, zina yapmadı, haram işlemedi, bu bir imtihan diyordu. Kalbim ihanete uğramanın verdiği acıyla kıvranıyor ama içindeki aşkı söküp atamıyordu.

Bağ evinde üç gün kaldık. Bu üç günde sakinleştim. Çalışıp kendi ayaklarım üzerinde dururum dedim, daha doğmamış bir bebekle nasıl yapacağımı bilemedim. Ailemin yanına dönsem diye düşündüm, bu evliliğimi sürdürmekten daha zordu, yapmazdım. İşimi Allah’a havale ettim.

Bugün bir yıl oldu. Kadınlık gururumu dinlemedim, dinleyemedim. Dört oğlumdan sonra gelen kızım kucağımda üç aylık, ben otuz sekiz yaşındayım. Kocamın yeni karısı ise sadece yirmi yaşında. Kocam, bana ve çocuklarıma karşı sevgisinde değişen bir şey olmadığını göstermek için sürekli uğraşsa da bedeni, yirmi yaşın tazeliğine çoktan kaptırdı kendini.

Ben anne babasının akıllı kızı, kayınvalidesinin âlim gibi gelini, kocasının melikesi olan kadındım. Mühendistim, erkeklerin akıl erdiremediğine akıl erdirendim. Söylediğim dinlenir, yazdığım okunur, pişirdiğim yenirdi. Bir de kadın gibi kadındım. Şimdi? Şimdi melikeliği yirmi yaşında bir tazeye kaptırmış bir kumayım. Diğer özelliklerim bende hâlâ. 

İşte bir aşk hikayesi böyle bitti. Aşktan geriye kalan sadece bu hikâye…