Bedenimle Barışmadan Öfkemi Yenemezdim

Konuk Yazar: luka

Bir zamanlar zengin ve İslamcı bir adamla birlikteydim. Sınıfsal, politik ve kültürel kimliklerimizin farkında olmama rağmen neden tüm bunları göz ardı ettim bilmiyorum. Kendimi var etmeye çalıştığım her yerde beni yıkacak her şeyin sembolüydü; verdiğim her mücadelede karşı tarafın sesiydi. Şimdi her şeyi unutmak istesem de doğrusu güzel zaman geçirdik. Sonrası malum: bitti. Ayrılmadık, terk edildim. Oje sürdüğüm için. Oje: ayrı dünyaların insanları olduğunuzu anlamanıza yarayan nesne. Paşam beni bir yıldır tanıyor olmasına rağmen yeni anlamış ki biz birlikte yapamazmışız, ilerleyen zamanda beni çok üzermiş falan filan. Oysa deseydi ki ‘güzelim, ben konfor alanımdan çıkmak istemiyorum; hayatta ne için mücadele ettim ki bir kadınla beraber olmak için edeyim; seni bu kısa pantolonlarınla hele de bonesiz bonesizçok saygın ailemle nasıl tanıştırayım’, ben de derdim ki helal valla hayatta başarılar. 

Aylarca kafamın içinde döndü durdu terk edildiğim gece. Kısa cümleler, uzun bakışlar, sigaralar, gözyaşları, saçmalamalar ve en sevdiğim semtin en sevdiğim bankında yalnız kalmalar. Merak ettiğim tek bir şey vardı: Neden hayatıma girdi? Uzunca zaman etrafımdaydı, beni tanıdı; peki sonra neden ona uygun olmadığımı görüp gitmedi? Etrafında benim gibi bir kadın olmadığını söylerdi hep, o senin etrafsızlığınla alakalı olabilir mi acaba demedim tabii. Sonra da etrafındaki kadınlar gibi olmadığım için terk etti. Beni terk etmesinin üzerinden tam bir yıl geçtiğinde vatsap profil fotoğrafında nişan fotoğrafı gördüm: kadının elinde çiçek, adamın elleri önünde bağlı, omuzların arasında tren geçecek kadar mesafe ve sıkı durun fotoğrafın en can alıcı noktası: kafalar kesilmiş, yani yüzleri göremiyoruz. Ay tabii ben şok.

Aradan iki yıl geçti ve sizi de hikayeme ortak etmek istedim.  Bu hikayeyi anlatarak bir kadının bedeniyle kurduğu ilişkinin ne kadar kırılgan olduğu bir kez daha dile gelsin diye. Hiç tanımadığım kadınların deneyimlerini okudukça her defasında yalnız olmadığımızı fark etmek bana hep güç verdi, mücadelemi kolaylaştırdı.

Terk edilmeden kısa bir süre önceydi, bir gün konuşurken başörtüsünün benim için çok bir anlam ifade etmediğini ve ileride belki de çıkarabileceğimi söyledim. Uzun süre tartıştıktan sonra ben neden böyle düşündüğümü açıklamak için aşağıdaki yazıyı mail attım. O zamana kadar kimseye, en yakın arkadaşlarıma bile, bahsetmediğim kırılma noktalarımı anlar diye düşündüm. Oysa bu dünyada, bu meseleyi anlamlandırabilecek son erkek bireyolduğunu henüz fark etmemiştim.

 “İnandığı doğrularla, yaşamaya çalıştığı hayatla, seçtiği kıyafetlerle, kısacası hayatına dahil ettiği her şeyle kendi olma mücadelesi veren bir kadının bu süreçte kendini değerli hissetmesi kadar önemli bir şey yok. Bu süreç benim için fazlasıyla erken başladı. Çocukken de hep bir şekilde “farklı” olmanın getirdiği sorumluluk yahut bedeller altında debelenip durdum. Seçimlerimin sonuçlarını kimseye yüklemedim; yaptığım hatalar ve yanlışlardan çok şey öğrendim. …Seçimin olmadığı bi yerde sorumluluk da ortadan kalkar ve fakat insanlar anlamaz; kendi seçtikleri şeyin sorumluluğunu sana yüklerler. Ve böylece başkalarının hayallerini, başkalarının seçimlerini, başkalarının hayatlarını yaşarken kaybolup gidersin.

… sonunda mutluluk olmayan bir mücadele bu. Kendim olabilme mücadelesi. Ve inan ki hiç kolay değil. Tek başına. Her şeyle. Huzur mu? Belki. Seçimlerimiz belirliyor hayatımızı demiştin, bir kadının hayatı seçemedikleri üzerine kurulur çoğu zaman, seçmeye çalışanlar için hayat çok zor. Neden evlilik hayali bu kadar önemlidir biliyor musun? Babası, annesi, abisi, ablası, komşusu, amcası, halası, eşi dostu derken nefes alabileceği tek ve son yer olduğunu düşünür kendine ait bir evin. Maalesef mutlu sonlar sadece masallarda olur, kadın hayatındaki tüm dengelerin üstüne bambaşka dengelerin nasıl da pembe kurdeleli paketlerde sunulduğunu anladığında, hayır geç olmamıştır. Artık bunun içinden çıkılamaz bir döngü olduğuna inanır ve bunun başka bir mutluluk olduğuyla etrafındaki her bekar kadının hayatına müdahil olma peşine düşer.

… Bir mücadelenin içinden başka bir mücadelenin içine girmek istemediğim için de olabildiğince dürüst ve açık olmaya çalışıyorum. Ortak bir hayatın sorumluluğu bir kenara, ki beni korkutan şey bu değil, kendimi bu ortaklık içinde yok etmekten korkuyorum. Sana güveniyorum elbette. Ama her şekilde kabul görmeyecek oluşum ister istemez beni alıyor ve aynanın karşısında saçlarımı yaparken ya da evden dışarıya çıkarken babamın bakışlarına götürüyor. Sonra amcamın insanların içinde sen bu gidişle hiç bizim gibi olmazsın gerçi annen yapıyor bunu dadeyişine, sonra saçma sapan komşularımızın ya saçların da ne güzel ama bak çok günah deyişine, sonra her düğün öncesi yaşanılan elbise krizlerine, annemin sürekli yirmisekizşubat acılarını anlatmasına… İnsanlar utanmaksızın ve hadsizce sürekli senin bedenin üzerine konuşup, her an sana dünyanın en iğrenç varlığıymışsın gibi hissettirme konusunda inandıkları dinin onlara hiçbir şey söylemediğini düşünüyorlardı. Hepsi namaz kılıyordu, hepsi başörtülüydü, hepsi kız çocuklarını başını açmasın diye okula yollamayıp eve hapsedenlerdi, ama hepsi yalancıydı, hepsi dedikodu yapıyordu, hepsi insanları incitiyordu, hepsi iğrençliklerini bir meziyet gibi göstermeyi başarıyordu ama hepsi benden daha Müslümandı, çünkü benim saçlarım çok güzeldi, çünkü ben sabah namazlarına uyanamıyordum, çünkü ben mazlumun kimliğine bakmıyordum, çünkü ben yaşadığım hayatı dört dörtlükmüş gibi kimseye pazarlamıyordum, çünkü ben acziyetimin de kibrimin de farkındaydım. İyi ki amcam gibi bir insan olmadım; çocuklarının bir kez başını okşamamış, evinde bir kez bağırmadan konuşmamış, etrafındaki herkese eziyet etmekten başka bir şey bilmeyen adam kalkmış bana bizim gibi olmazsın sen diyor; çünkü kendi kızı daha çocuk yaşta başını kapatmış ya daha önemli ne olabilir ki. Bunlar bir iki üç falan değil, saymakla bitmiyor; ama biz yaşamakla ve dahi duymakla bile bitiyoruz.

Bir gün uyandım ve annemin en güzel başörtüsünü takmaya karar verdim. Gece yatmadan böyle bir şey düşünmemiştim bile. Bu bir karar mıydı onu bile bilmiyorum, ama ilk başta çok rahat ettiğimi hatırlıyorum. Herkes iğrenç bakışlarını çekmişti güzelim saçlarımdan, kimse günahlardan bahsetmiyordu. Ben harçlığımı aylık alırdım o zamanlarda ama o gün evden çıkarken fazladan para vermişlerdi. Mutlu olmam gerekirdi fazladan para işte ama yol boyunca ağlamıştım, çünkü bunun için yapmamıştım ki ben. Ne kadar basitti oysa onlar için, emin misin kızım bak bu önemli bir karar demek yerine para vermişlerdi. Emin miydim bilmiyorum. Ama maalesef bu da yetmedi insanlara. Bu sefer saçlarım gözükmüyordu, hani günah buydu. Pantolonum çok dardı, bu süslenmek için yapılmazdı, ama yakam açılmıştı. Ve ben daha çocuktum, saçlarıma veda etmiştim, süslenmek geride kalmıştı ve ben daha çocuktum.

Evet büyüdüm, hepsi geride kaldı. Ama bilmedikleri bir şey var ki ben acılarımı bir kenara atmak yerine onları attım. Duyduğum her bir cümleyi unutmak yerine onları unuttum. İyi niyetlerini, sevgilerini, güzel sözlerini unuttum. Ve bir daha da onlar gibi insanları hayatıma almadım, tekrar aynı acıları yaşamamak için değil, tekrar kendimi iğrenç hissetmemek için. Ve maalesef yaşadığım hiçbir şey mücadele alanımın dışında olmadı. Şimdiyse tahammül etmemi sağlayan tek şey sevgilerine olan inancım, uzlaşmış ya da kabul etmiş olmam değil. Korkularıma, tedirginliğime, ve dahi her şeyime sebep olan insanları unutmayacağım; unutursam affederim.

Seni bir şeylere ikna etmek için anlatmadım bunları. Sadece bundan sonra bir kadına her şeyi sorma diye, ortak olamayacağın hiç bir acıyı dinleme diye. Sadece anlamaya çalışmak için yeniden yaşatma diye.”

Eğer buraya kadar okuduysanız bilmenizi istediğim bir şey daha var: Birkaç gün önce başörtümü çıkardım. Ve bu hikaye bir terk edilişten daha çok bir yeniden varoluş hikayesi. Bedenimle barışmadan bu kavga bitmeyecekti.