Taziye

Yazar: Feyza

İnsan en çok en yakınındakine yanıyor, en yakınındakinin acısından korkuyor. Uzaklaştıkça acı da ölüm de istatistikten ibaret kalırken, yakınlaştıkça kelimeler kifayetsiz kalıyor.

Barış siyaseti yürütmek, uzak acıları yakın eylemekten geçiyor. Başka bir tarihi kendinin eylemekten. Toplu ölümlerin, zulmün ve direnişin tarihine kendini yerleştirmekten. Geçmişe dönük bu hesaplaşmaya girmek zor olmasına zor da, Türkiye’de savaş bir türlü durmuyor, geçmiş geçmişte kalmıyor. Bir tarihi yakın eylemeye çalışırken bir bakıyorsun ölüm burnunun dibine gelmiş. Bir sabah uyanıyorsun, arkadaşlarının, arkadaşlarının yakınlarının, uzaktan tanıyıp sevdiklerinin, tanısan çok seveceklerinin tam ortasına kalleş bir bomba düşmüş. İşte o zaman uzaktakini ne kadar yakın eylediğini fark ediyorsun. Arkadaşlarımı öldürüyorlar diye dövünürken, ölenleri arkadaşın eyliyorsun.

Ankara katliamından sonra saatler ilerledikçe daraldık. Daraldıkça eş dost birbirimize sığındık. Yakınlarını kaybedenlere ağladık, kurtulan arkadaşlarımızın haberlerini aldıkça rahatladık. Sonra bir grup kadın buluşup, helva kavurup birbirimizle taziyeleştik. Kalktık, İstanbul’un çeşitli mahallelerinde kurulan taziye yerlerinden birini ziyarete gittik. Üsküdar’ın mahallelerinden birindeki bir köy derneğinin salonuna girince yüzüme çarptı, bu acıyı, bu öfkeyi kendimin eyleyebilsem de bu sabrı, vakarı ve cömertliği de kendimin eyleyebilir miyim? Ziyarete gittiğimiz için bize borçlandıklarını söyleyen bu insanlara ne kadar yaklaşabilirim? Benim borç hanem bu kadar kolay silinebilir mi?  

Konuşmalar, hoşgeldinler, taziyeleşmeler arasında masaya konan çerçeveli fotoğraflara gözüm takılı kaldı. Katledilenlerin fotoğrafları. Bir günde sipariş verilen yüzden fazla çerçeve. Allah’ın her doğan günü yeni fotoğraflar çerçeveleten bir halk. Çantalarda, köylerde, mahallelerde, taziye çadırlarında dolaşan fotoğraflar. Ölümün örgütlediği bir yakınlık hali. Ben ne kadar yaklaşabilirim?

Köy salonunda taziyeleri kabul edenlerin çoğunluğu aileden, mahalleden erkeklerdi. Dedik kadınları da ziyaret etmek istiyoruz. Evlerine buyur ettiler. 42 yaşında Ankara’da katledilen Selim Örs’ün evi. Kapıda bizi karşılayan bir anne kadın. “Hoşgeldiniz” dedi: “Oğlum barışa gitti!” Yutkunduk. “Nerdensiniz” diye sordular. “Duramadık, kalktık geldik” dedik. Gencecik eşiyle, kızlarıyla kucaklaştık. Ağlamaya utanıyor insan, öyle bir yakınlık, öyle bir uzaklık. 

Kenarda iki kadının elinde Kuran-ı Kerim, birinin elinde Yasin cüzü. Güçlü bir sessizlik. “Oğlumu gördüm, gülümsüyordu” dedi anne. Kürtçe konuşmaya geçti, sonra durdu: “Kürtçe biliyor musun?” dedi. “Bilmiyorum ama öğreneceğim” dedim.

Biz orda durdukça ev büyüdü, büyüdü. Tanıdığım herkesi içine yerleştirdim. Gelseler dedim, görseler, yaklaşsalar; Selim gerçekten barışa gitmiş olacak. Gelseler tüm o uğultu susacak. Bütün analizler, komplo teorileri, bilenen düşmanlıklar bitecek. Muğlak ve boş bir “terör lanetlemesi”nden çıkacak iş, yalan bir “Hak-batıl mücadelesi” kurgusu yerle bir olacak. “Yaklaşsalar”  dedim, yaklaşsak, acıyı kendimizin eyledikçe artık daha fazla fotoğraf çerçevelenmeyecek. Kimse bir daha barış umudunu elimizden alamayacak. O ev öyle geniş, o kadınların elleri, dilleri öyle güçlü…

 Müsaade istedik. “Müsaade sizin” dedi anne, “Müsaade sizin, şehit sizin!”