Kurbağa Prenses ve Polikistik Over

Konuk Yazar: Kurbağa Prenses

Böylece kralın kızı gidip kapıyı açtı, kurbağa da onun peşi sıra zıplaya zıplaya sandalyesine geldi. Kız oturur oturmaz kurbağa, “Beni de oraya çıkar,” dedi. Kız öyle uzun oyalandı ki, kral ona derhal yapmasını buyurdu. Kurbağa sandalyeye çıkar çıkmaz masanın üstüne sıçrayarak, “Şimdi tabağını bana yaklaştır da birlikte yiyelim,” dedi. Kız da denileni yaptı ya, herkesin de görebildiği gibi, pek gönülsüzdü. Kurbağa yemeğinin iyice tadını çıkarır gibiydi, oysa kızın lokmaları boğazına diziliyordu.

Bir süre sonra kurbağa, “Artık karnım doydu, çok yorgunum,” dedi. “Beni yukarı, odana çıkarıp yatağını hazırlar mısın, birlikte uyuyalım.” Bu sözleri duyan kralın kızı ağlamaya başladı çünkü soğuk derili kurbağadan korkuyor, ona dokunmaya eli varmıyordu. Oysa kurbağa onun o güzelim, mis gibi yatağında yatmak istiyordu. Gel gelelim kızın gözyaşları babasını öfkelendirdi…

Grimm Kardeşler tarafından yazılan bu masalın Almanca orijinal versiyonunda, kurbağanın yardımına karşılık, onunla en iyi arkadaş olma sözü veren bir prenses vardır. En iyi arkadaş olduklarında kurbağa prenses ile aynı tabaktan yiyecek, aynı bardaktan su içecek ve ikili aynı yatağı paylaşacaklardır. Orijinal masalda, prenses yatak odasında öfkeyle kurbağayı duvara çarpar ve kurbağa prense dönüşür. Sonraki çevirilerde ise, çevirmenler öfke ve duvara çarpma kısımlarını bertaraf edip, ikilinin hikâyelerini öpücük ile sonlandırır.

Hepimiz illa ki bir yerinden aşinayızdır kurbağa ve prenses masalına. Ağızdan ağıza yayılan versiyonunda, prenses bilmiyordur kurbağanın içinde sakladığı muhteşem yakışıklılık potansiyelini. Kurbağayı öper ve asıl prensle tanışır…

Masal ilginç; çünkü bugün o kurbağa belki aslında çekici bir yanı olmayan ama evlenince karısına ve çocuklarına çok güzel bir evlilik ve babalık hayatı vaat eden bir adamdır. Yani en azından, sivilcelerim için gittiğim eczacı amca böyle demişti: “Evlenmelisin, hiç takılma şusuna busuna. Kızlar çok takılıyor böylelerine, kelmiş, göbekliymiş hiç bakma, talibini kabul et…” Eczacı amca müşfik; babacan… Beni kızı gibi gördüğü için böyle diyor. Güzellik kaygısı bitse, kendi eczanesi batar yoksa. Hoş, sayısız kez uğradığım bu eczanede, hiç erkek görmedim ama…

Sivilcelere dönersek… Üç dört yıldır devam eden, ara ara tekrarlayan bir çatışma… Hayır, pis değilim, makyajlı yatmıyorum, yüzümü yıkıyorum, toniklerim var. Elbette nemlendiriyorum… Zaten sadece ve sadece çenemdeler. Doğru tahmin ettiniz: hormonlar, polikistik over, yumurtalıklar, kistler, çikolatalar, insülin direnci…

İlk dermatoloji randevumdan, kadın doğum polikliniğine yönlendirildiğim günden beri bu terimler gündemime girdi. İlk doktorum… Meğersem rastlayacağım en iyi doktorlardan biriymiş, bilmiyormuşum. Ultrason görüntüsüne bakıyor, hormon testlerini yapıyor. “Sekiz ay, en az…” diyor; “Doğum kontrol hapı kullanmalısın. İyi bir durumdasın insülin direncin, ekstra kıllanman, fazla kilon yok, atlatabilirsin.” En azından iletişim kuruyor gibi görünüyor, sorduğum soruya cevap veriyor… Bu ender bir şeymiş.

O günlerde yeğenim daha yeni-doğan. Bebek elleriyle yüzüme dokunuyor, sivilceler çok acıyor. Mecbur kullanacağım, durum daha da kötüye gidebilir. Ama hapı kullandığım ilk gün ve sonrası dinmeyen mide bulantıları, hiçbir şey yiyememe ama kilo alma (O günden bugüne 10 kilo almışım)… Aile hekimliği yapan doktor bir arkadaşıma soruyorum; “Nedir bu, normal mi?” diye. “Normaldir” diyor. “Ben bana polikistikim diye geleni sallamam bile. Herkeste var o.” Herkeste var ama doğum kontrol hapını sigorta karşılamıyor. Kullanmasam çocuğum olmazmış ileride, doktor bunu da demişti. Olsun diye kullanıyorum, bazıları da olmasın diye kullanıyor. Sigorta her birimizi eşit derecede mutsuz etmek istiyorsa demek.

Bu arada haplar da aşırı mutsuz ediyor. Pat diye regl oluyorum yolda giderken. Doktorumu arıyorum ilacı değiştiriyoruz, Allah’tan bu daha ucuz. Ama bu sefer sabah yolda çöpten gelen kokuyu duysam midem bulanıyor, içim kalkıyor, hiç kusmam ama şimdi yapacak gibiyim… ALLAH’IM YOKSA HAMİLE MİYİM? Sakin ol tabi ki de hayır pembe dizi mi bu?

İlaç biraz işe yarıyor gibi altı ay sonra, bırakıyorum o zaman, dayanamıyorum, sürekli kendini baltalamak gibi bir şey çünkü. Sivilcelerin yenileri çıkmasa da çenem pürüzsüz değil. Yarı aktif her an pırtlayacak gibi duran pütürler var… 

Arkadaşlarımla konuşuyorum, hep benzer hikâyeler, hatta çoğu benimkinden daha ağır, daha bol semptomlu süreçler. Kadın forumlarından araştırıyorum, bütün hikâyeler burada çünkü. Durumum içime sinmiyor, başka bir kadın doğum doktoruna gidiyorum. Çok iyiymiş, kimleri kimleri doğurgan hale getirmiş. “Kesinlikle gitmelisin,” diyorlar. Doktor gene klasik süreci işletiyor: Önce ultrason görüntüsünü ve sonra hormon testlerini incelemek. “On beş kilo vermen lazım.” diyor. Beni hiç konuşturmuyor, monologunu dinliyorum… O zaman 38 bedenim, kilom fazlaca gibi ama on beş kilo vermiş olsam beden kitle indeksinde normal kilonun alt sınırına dayanıyorum. “Sende insülin direnci var, belli.” diyor doktor. “Hayatında bir daha asla şeker yok artık. Testini yaptır, kontrole gel bana, öyle konuşalım.” Testim çıkıyor, şekerim, insülin direncim, her neyse işte gayet düzgün. Gururla gidiyorum doktora, “Şekerin yoksa benlik bir şey yok.” diyor. Bir şeyler anlatmaya çalışıyorum; “Neden o zaman yumurtalıklarda kistik görüntü var, hormonlar, sivilceler neden böyle?” diye soracağım, ama dinlemiyor sallamıyor, hatta azarlanıyor gibiyim, bye byelıyor beni. Giden para çok lira, alınan tedavi sıfır…

Başka başka çözümler deniyorum. Çünkü o sivilceler yüzüme zimmetlenmiş gibi, biraz içe dönseler de, konuşlandıkları yeri bırakmıyorlar. Annemin arkadaşının gittiği Özbek doktoru duyuyorum: Eklem ağrılarını gideren, kel kafadan saç çıkaran PRP mucizesi. Evet, sivilceye de iyi geliyormuş. Kolumdan alınan küçük bir miktar kanın, özel bir işlem ile plazmasının ayrıştırılarak, yüzüme tekrar enjekte edildiği ve suratımın kanlar içinde kaldığı bir tedaviye bir değil, iki değil, dört kez gidiyorum. Bu noktadan sonra, alınan tedavi ve harcanan para denklemini düşünmeyi bırakıyorum. Olsun, işe yarıyor tedavi, yani bir süreliğine… Çok kısa bir süre, yüzün ne güzel diyor arkadaşlarım. Benim için de güzel günler… 

Ama inişler ile çıkışlar bir arada. Ara sıra o sivilceler pörtlüyor. “Evlenirsen geçer” diyor komşu. “Bizim akrabanın da öyle evlenince geçmişti” diyor başka arkadaş… Bugün aradan üç yıl geçti, gene yüzümde acıyan sivilceler. Pandemideyiz, doktorlar, randevular, sevkler derken gene hormon testi yaptırıyorum, gene var bir bozukluk. Doktor, “Evet bir polikistik olma durumu var. Daha önce kondu mu böyle bir tanı?” diye soruyor. “Evet (içses: aynen kondu daha önce de kondu şimdi ne yapacağız peki?).” “Bence şimdilik bir şey yapmayalım.

Cildiye doktoru da ısrarla “Yok sende polikistik.” diyor. Akıllara ziyan yan etkileri olan bir ilaç ve bazı kremler öneriyor. Randevularım hâlâ devam ediyor… İlaçların bazılarını satın almak için, müşfik ve babacan eczacı amcaya gidiyorum. “Evlenince geçecek” diyor amca… Anlatılan, okuduğum, dinlediğim her şeyin ışığında düşünüyorum: Sivilceli, biraz kilolu, ama evlenince bunların heeeepsinin yoklara karıştığı müthiş bir güzelliğe ulaşacak bir kurbağayla hangi prens evlenmek ister?

Not: Lütfen yazının altında doktor ve tedavi önerisinde bulunmayın. Bu konuda kendinize engel olamıyorsanız, pandemide bir insanın kaç farklı doktora gidip, test yaptırabileceğini, bunlara ne kadar zaman/para harcayacağını düşünmek yardımcı olabilir.