Evlilik, Bahar ve Organize İşler

Konuk Yazar: Fatma

Bahar, mor ceketini çıkarıp al yelek giydiriyor tabiata. Leylakların, sümbüllerin kokulu saltanatı yerini kırmızı lalelere ve güllere bırakıyor. Kış ve ilkbaharın kendine dönük yüzü aşkla tomurcuklanıyor. Bu tomurcuklar sosyal medyada kıskançlığa gebe, nispet içerikli tektaş yüzüklü, tuzlu kahveli ve kır düğünü konseptli fotoğraflarla patlıyor. Gerçek hayata baktığımızda ise Kâbe’de evlilik teklifleri ve hutbe gibi davetiyelerden arda kalan hacı annelerin şaşası, hacı cavcavların lingo lingo şişeleri…

Annelere bu kadarcık(!) abartı çok görülmez çünkü evlatlarını kırıp sarmak, dünya gözüyle mürüvvetlerini görmektir tek gayesi… Oğlan anneleri işin ciddiyetini tahsil/askerlik bitince kavrasalar da kız anneleri kız beşikteyken sandığı çeyizle doldurur. Her yıl evlenmeyi erteleyen kıza naftalin kokusu eşliğinde sunulur. Bir üst seviyede çoluk çocuğa karışmış akranlar gösterilir, bebek mevlitleri dönüşünde iki damla gözyaşıyla servis edilir. Dualar yüzü suyu hürmetine mi, evrene gönderilen pozitif mesajlar metaforuna mı yorulur bilinmez ama olan olmuştur. Yıllarını insanlığın kurtuluşuna adayan karta çalan genç kız, bu kutsal temkinli mordan kendini kırmızının heyecanına kaptırır. Evrim gerçekleşmiş; “Afrika kuruyor!” ve “Dünya Çöl Olmasın!” sloganları yerini Cemal Süreya ve Atilla İlhan’ın mısralarına bırakmıştır. Mutlak mutluluk, daimi saadet, derin tutku üçgeninde bir buldumcuk vardır artık; “tamam, peki, olur” maymuncuklarıyla edilgen bir hüviyet kazanan. Bu etki de iş ciddiyete bininceye kadar sürer. Etrafın tazyikiyle bir de fıtratın tezahürüyle aktivist yapı tekrar gün yüzüne çıkar. Kendini ezdirmemek, iktidar mücadelesini kaybetmemek, ipleri karşı tarafa vermemek adına dayatmalar, fuzuli harcamalar, kaprisler, işi yokuşa sürmeler baş gösterir.

Delikanlının ilişkinin başından beri tutumu sabittir; annesinden alıştığı düzenini devam ettirmek. Düzen de bozulmaya başlamıştır lakin. Tek tek tavizlerle başlar yıkım. Bu yola adım atar atmaz herkesten ağız birliği etmişçesine duyduğu lakırdı “Bir kere olur bunlar”. Delikanlının tek dayanağı; “Geçecek bunlar”…

Kervan yolda düzülürmüş eskiden. Şimdilerde ise eksik gediğe kimsenin tahammülü yok. Hal böyle olunca düğün organizasyon firmaları devreye girer: “Siz paradan haber verin! Gerisi bizim işimiz” der. Bütçeye göredir her şey malum. En azından keşmekeşten, çok başlılıktan bir kurtuluş reçetesi…

İmamlar, vaizeler Hazreti Fatıma’nın çeyizini, Hazreti Ali’nin zırhını anlatadursun, günümüz Müslümanlarının düğün harcamaları dudak uçuklatıyor. Beraber sabah namazına kalkma, dinin yarısını tamamlama üst başlığı altında gümüş yemek takımları, yaldızlı oturma grupları derken suratlar kırmızıdan mora çalıyor. Kırmızının tansiyonu, morun hayal kırıklığı oluyor. Kalplerdeki izini saymazsak tek hatırası, düğün fotoğraflarında gözde asılı birkaç gözyaşı…

Ne kızgınlık, üzgünlük olsun ne de savurganlık olsun! Çok şey mi istiyorum? Organize olursak cidden hayal değil. Sadece neyin daha isabetli olduğuna karar verelim: 7. kez ramazan umresine gitmek mi yoksa iki sokak ötede camları naylon bir eve yardım etmek mi? Mahalleye gösterişli cami yaptırmak mı yoksa gençleri evlendirmek mi? Sevap tüccarlığından ve riya hamallığından sıyrılabilirsek hem kendi aklımız ve kalbimizle organize oluruz hem de diğerleriyle. İşte böyle olursa her dem yaşarız baharı ve Cennet’i, her zaman koklarız gülü ve reyhanı…