Evde Kaldık A Dostlar

Konuk Yazar: Derdofeminist44

26 yaşında bekar bir kadınsanız ve herkesin teker teker evlendiği bir muhafazakar çevredeyseniz hayat çok zordur, annecim. Aileniz, arkadaşlarınız, iş çevreniz istikrarlı bir şekilde “Hayatınızda biri var mı?”, varsa “Evlenecek misiniz?”, ki eğer hayatınızda birisi yoksa “Neden yok?” diye yoklama çekerler ve sağ olsunlar siz herhangi birisini bulamazsınız diye onlar sizin yerinize bulmaya çalışır ve önünüze çeşitli alternatiflerle gelirler ki ben bu süreçlerin hepsini yaşadım ancak eğildim ama yıkılmadım.

Son 2 yıldır birileriyle görüştürülen ya da görüşen bir kadın olarak bazı tecrübeler edindim. Bir tez çalışmasının nitel verilerini oluşturacak düzeyde yaklaşık 12-13 erkekle derinlemesine görüşmeler yaptım (!) -keşke tez çalışmamı bu konu üzerinde yapsaydım-. Kısmetimin bol olmasının sebebiyse dış görünüş olarak hanım hanımcık bir ev kızı tiplemesine uyuyor olmamdı. 26 yaşında, üniversite mezunu, başörtülü, mutaassıp bir aileye sahip olan bir kızın tabii ki de iyi bir eş ve anne olacağına dair duyulan kuşku daha azdır ve bu sayede de görüşmelerimde ya da “datelerim”de birçok erkek tiplemesiyle vakit geçirme imkânı buldum. Kariyer basamaklarını tırmananlarla mı dersiniz, sofi olan mı dersiniz, varoluşsal acılar çeken akademisyen mi dersiniz, agnostik olan savcı mı dersiniz, müzisyen olan ekonomist mi dersiniz yani skalamı da çok geniş tuttum. Bu buluşmaların sonunda kimisi beni istemedi kimisini de ben istemedim. Kimisiyle birden fazla görüştüm kimisiyle bir kere görüşmek yetti. Ancak bazı görüşmelerim ya da flörtlerim şu şekilde bitiyordu: “Çok iyisin, harikasın ama ben yönetebileceğim bir kadın istiyorum”. Tabii hepsi bu cümleyi net bir şekilde kuramadı ama üç görüşmemde direkt bu cümleyi duydum. İlk duyduğumda anlam verememiştim ve geçip gitmiştim, ikinci duyduğumda “Aayyyneennn kardeşim” demiştim ama üçüncü duyduğumda “Ya hu neler oluyor?” diye üzerinde düşündüm. İlk zamanlarda güzel vakitler geçirip, ortak paylaşımlarda bulunuluyor ki bu süreç güzel de geçiyor. Görüşmelerin ilerleyen aşamalarında erkek bireyimize herhangi bir bireyin ön planda olmaması gerektiğini, sorumlulukları ortak alabileceğimizi söylediğimde bunu ilk başta makul buluyor ancak hayata geçirme noktasında sıkıntılar başlıyor. Teoride iyi ama pratikte çöküyoruz. Hesabı ödemek istemek, pahalı bir hediye almak, daha çok ülke gezmiş olmak, yüksek bir maaş almak, istediğiniz saatte dışarıya çıkmak, hatta araç kullanıyor olmak bile erkeklik krizine neden oluyor ve yapılan her eylemi kişisel olarak algılamaya başlıyorlar. Hatta muhafazakar bir çevrede büyümüş, başörtülü, Müslüman bir genç kızın bu kadar rahat ve özgür olabileceğine şaşıyorlar çünkü her istediğinizi yapabiliyor olmak ya da bu özgürlüğe sahip olmak sizi kontrol edilemez bir hale getiriyormuş, öyle diyorlar yani. Hoş ama tehlikeli buluyorlar çünkü yaptıklarınızdan ve yapacaklarınızdan çekiniyorlar. Söz dinleyen bir ev hanımı, başarılı erkeğin arkasında durabilecek ve kendi kariyerini bir kenara bırakabilecek, hayatını eşine ve çocuklarına adayabilecek bir kadın olabilir miyim, olamaz mıyım diye düşündüler ve çoğu sonunda “İyi, ama yönetilemeyecek bir kadın” olduğuma karar verdiler. Velhasıl, 26 yaşında, ekonomik bağımsızlığını kazanmış, iki üniversite mezunu olan, master yapan, yurtdışı seyahatlerine çıkan bir kadınsanız muhafazakâr çevrede bir belasınızdır hanımlar. Üzgünüm evde kaldınız. Ayrıca, beyler sizlerle tanışacağımı bilseydim kendimi daha az geliştirirdim.