Emzirmek Diyemeyip Doyurmak Demek

Yazar: rumeysa ç.

Yakın zamanda emzirme haftası vesilesiyle Facebook’ta haber kaynağıma normalde olduğundan çok daha fazla emzirmeyle ilgili yazı/deneyim anlatısı geldi. Ömür Gedik’in şu yazısı da yayınlanınca her tarafım emzirme yazısı doldu taştı ve ben de bir süredir aklımda olan bu yazıya başlama gazını oradan aldım.

Oğlum Kerem dört aylık oldu. Yani dört aydır bilfiil emziriyorum. İlk haftayı atlattıktan sonra elimizden geldiğince dışarı çıktık, havalar da şansımıza iyi olunca mobilize olmak için dağları deldik, çölleri aştık (Neden bu kadar abartıyorum? Sizi bebek arabasıyla gezinmeye davet ediyorum!), sonrasında daha kolay yöntemler bulduk, slingtir, kangurudur; hayatımızı kolaylaştıran her türlü metodu zorladık ve her fırsatta dışarı çıktık.

Evden her çıkışım en başta benim için acayip bir gerginlik sebebi oldu. Ya dışarıda acıkırsa n’aparım? Emzirmek mi? Yok yok, iki saatte bir emiyor zaten, emdikten hemen sonra çıksak, çok uzaklaşmasak, sonrasında eve yetişiriz… Buna benzer milyon tane iç sesle dışarıda ne gezdiğimi bildim, ne gördüğümden bir şey anladım. Kerem on sekiz günlükken uzun zamandır gitmek istediğim bir konsere gitmeye karar verdim, daha doğrusu eşim gitmezsem kafayı yiyeceğimi anlayıp beni bir şekilde motive etti ve ilk kırılmayı yaşadım. Böyle hayat mı geçerdi yahu? Zaten çocuğun sanki robotmuş gibi saat hesabıyla acıkıp doyacağına inanma saçmalığım yetmiyormuş gibi (bunun saçmalık olduğuna da ikna olmuş olmam aslında bir ayı geçmiyor) kendime de resmen işkence ediyordum.

Sonrasında aşama aşama camiinin kadın bölümleri (burada da normal şartlarda perdelere kıl olan bendeniz, kadınlar için temiz özel alanların da kamusal alanda ayrı bir ihtiyaç olduğunu tekrar idrak ettim ve her kadının tercihine uygun düzenlemelerin hayaliyle camilerden ayrıldım), emzirme örtüsü derken artık oğlum nerede acıkıyorsa orada emziriyorum; ister bir kafede otururken, ister bir yerde yemek yerken, ister müzede, konserde… O rahatlama öncesinde her muhabbet yarım kalıyor, her türlü ortamdan aşama aşama uzaklaşmam gerekiyor, saçmasapan bir sosyalleşmenin ortasında kalıyordum. Hayır emzirmeye bile değil, doyurmaya diye insanların arasından ayrılıyordum, bu nasıl bir yabancılaşmaysa!

İnşallah daha iki sene daha sürecek bu süreçte zaman içerisinde neyle karşılaşacağımı bilmiyorum, muhtemelen rahatsızlık duyacak insanlar olacak, saçmalayan ve yine bir şekilde had bildirmeye çalışan insanlar da tabii. Ama bu bir çocuğa ve anneye yapılması en haksız şey bana kalırsa; böylesi bir tedirginliği yaşatmak bile haksızlık. Denklem belli: Çocuk aç ve doyması gerekiyor. Bu tabloda sadece memeleri gören kafaları güzelce bir çamaşır suyuna batırmak isterdim açıkçası.

Bu noktada benim tecrübem kısa, ama tartışmalarda özellikle dikkatimi çeken iki nokta daha var, onlara dair de gevezelik etmeden bu yazıyı bitiremeyeceğim: Emzirme örtüsünün tek seçenek olarak belirlenmesi ve mahremiyet vurgusu.

Tesettürlü iseniz ya da başkaları memelerinizi görmesin istiyorsanız emzirme örtüsü cidden insanı oldukça rahatlatan bir seçenek. Ama rahatlatan derken yanlış anlaşılmasın; bu yaz sıcağında çocuk içeride damla damla terliyor, içeride de bir sauna ortamı oluşuyor, o anlamda bana kimse bu örtünün rahat falan olduğunu iddia edemez. Ama kendinizi örtmek isteğiniz varsa, o konuda cidden yardımcı oluyor bu aparat. Ancak tek seçenek değil. Kadınlar istedikleri yerde çocuklarını istedikleri şekilde emzirebilmeli. Yani ben kendi tercihlerim vesilesiyle emzirme örtüsü kullanarak her yerde emzirebilmeliyim ve başka bir kadın da sırf sıkıntı bastığı için bile olsa emzirme örtüsü olmadan istediği yerde istediği kadar emzirebilmeli. Başta bana bile garip geliyordu ama kadın olmak ve çocuğu olmak kadar doğal olan böyle bir şeyi gizli saklı yapmayı tercih etmeyen herhangi bir kadın herhangi bir kısıtlamayı hak etmiyor.

İkincisi de çocuk anne arasındaki mahremiyet vurgusundan ben bir şey anlamıyorum sanırım. Ne anneliğin kutsallığı meselesine hâlâ kafam basıyor ne de çocuk anne arasındaki o özel bağa… Evet, 7/24 bir arada olmak, tamamen savunmasız bir yaratığın hayatına devam etmesi için tek vesile olarak hayatına devam etmek farklı bir his ama arada “sadece ikinize özel” olmasını gerektiren ne var emzirmede bana anlatmak isteyen olursa memnuniyetle duymak isterim. Sevgi, bağ, birliktelikler hep böyle etiketler ve gizli saklılıklar üzerinden anlatılıyor ve yaşanmak isteniyor. Halbuki bu süreçlerin hepsi tamamen doğal ve doğal haliyle güzel. Bu anı yaşamak için o kadar emek harcayan, günlerini, saatlerini ayıran, çocuğunun en azından kendisinden kaynaklanan nedenlerle sağlıksız olmaması için elinden geleni yapan kadınların emeklerini görünce şu mahremiyet tartışmalarını falan anlamak gittikçe zorlaştı. Bırakın kasılmayı, çocuğunuzu emzirmeye, o anı beraberce güzel bir şekilde yaşamaya bakın, derim bana fikrimi soran olsa. Bu an ne saklanacak ne de gizlenecek bir an; doğal, doğal olduğu için de güzel bir an, ne eksik, ne fazla.