Dikkat Taciz Var!

Konuk Yazar: Haşime Elif Kılıçaslan

Mümin kadına dair o kadar çok öğüt dinledim ki… Bir türlü olmuyor. Bir yerler hep eksik, hep kusurlu. Şimdi alan belki biraz genişledi. Ama bizim dönemimizde her şey kabahatti. Renkli giyinmek, hatta eşarbınızdaki kırmızı renk bile devasa sorundu. Ya kıyafetlerimiz dardı ya da sesli konuşup gülüyorduk. Hiç görünmemeliydik hiç…

O sıralar siyasi bir partinin bölge sorumlusuyum. İl il seyahatlerim oluyor. Otobüste koltuğunu öyle yatıramazsın. Başörtüsünün ağırlığını taşımak diye bir şey vardı. Uzun seyahatler boyunca dimdik oturarak geldiğimi bilirim. O kadar dikkatle hareket ederdim ki çoğu kez uyuyamazdım. Ama bir kere uyudum.

Zaten diken üstünde bir şeydi yaşamak dedikleri. Benim uyku da öyle. Birden irkilerek gözlerimi açtım. İki koltuk arasındaki bir eli sımsıkı tuttum. Uyku mahmurluğuyla arka koltuğa baktım. Genç bir delikanlı sırıtıyor. Aklıma ilk gelen “yabancı bir erkeğin elini tutarak günaha girdiğim” idi. O psikoloji ile daha ne olduğunu henüz anlamlandıramadan “af edersiniz sizin eliniz miydi” dedim tacizcime. Sonra aklım başıma geldi. Ne yapacaktım? Biraz önce tacizcimden özür bile dilemiştim. Hostu çağırdım ve acilen yerimi değiştirmesini istedim.

Hiç tepki vermedim. Şunu iyice ezberlemiştim: Her zaman erkeklerin haklı olduğu bir dünyaydı burası. Bu gerçekle savaşmak gerektiğini henüz çözmemiştim. O anı kime anlatsam saflığımla hep beraber dalga geçer, güleriz.

Bugün arkadaşım bir taciz anısını (kadınlarda bol miktarda bunlardan var) anlatırken şu cümleyi kurdu: “O uğradığım ilk taciz olduğu için başımdan kaynar sular döküldü ve elim ayağım titredi”. Sonra savaşmayı, şikayet etmeyi, ortalığı ayağa kaldırmayı öğrenmiş. Diğer taciz anılarında karakol, polis vb. şeyler var.

Kadınların olduğu bir toplantıda tacizin ne kadar sıradan bir gerçeğimiz olduğunu anlamak ve anlatmak için kadınlara, “tacize uğrayanlar ellerini kaldırsın” dedim. Salonda herkes parmağını kaldırdı istisnasız. Hayatında tacize uğramayan kadın yoktur diyorum bunun sıradanlığını anlatırken ve erkeklerin tepkisi genelde “lan benim anneme de mi” oluyor.

Ataerkil toplum el birliğiyle erkeği aptallaştırıp, bencilleştiriyor. En akıllı, entelektüel geçinenlerinin bile çoğunun kadın-erkek eşitliği söz konusu olduğunda zihinleri çöplük. Hele kadın konusunu açtığınızda hemen bir bıyık altı gülümsemesi.

Buradan güç sarhoşluğuyla kendinden geçmiş karşı cinsimize sesleniyorum: O taciz ettiğiniz kadınlar zaten birinin annesi ya da kız kardeşi. Yani çok bilinmeyenli denklem gibi durmuyor.

Bir kadına sözde saygı göstermesi için bile onu bir parçası sayması gerekiyor. Size ait değiliz, parçanız hiç değiliz. Saygı görmek ve göstermek için “insan” olmak yeterli. Hatta canlı olmak.

Yani kente aç kurtlar gibi saldırmasak. Kadınların yakasından bir düşseniz. Egemenliğiniz çok sıkıcı ve iç karartıcı. İlişkileri güzelleştiren, renklendiren eşitliği ve özgürlüğü. Keşke ön yargılarınızı ve ellerinizi bedenlerimizden biz tırnaklarımızı çıkarmadan önce çekseniz.