Bir Yaza İki Kış

Konuk Yazar: Aslı Meva

Sabah olmuş. Uyandım. Her sabah yaptığım gibi yataktan kalkmadan telefonumu aldım, haberleri kontrol ettim. Bu gece de temiz dedim çok şükür. Önceleri sabah ezanından evvel kalkardım. Bu kadar erken kalkmaktan şikayetçiydim ama gün erken başlıyordu hiç değilse. Kahvaltıyı televizyonun karşısında tek başıma yaptım. Televizyon kanallarını gezdim bir haber var mı bir konuşan ses veren? Yoktu işte… Benim gündemimden uzaktı, ben de onların gündemine uymayıp gündem dışı kaldım. Evlilik programları sonra magazin programları derkeen öğleni bulan rahatlığımla bir de kahve içtim.

Öğleden sonra ne yapsam diye düşünüyorken aklıma takip ettiğim forum sayfaları geldi, bizimle ilgili bir haber duyum var mı diye. Tam bakacaktım ki vazgeçtim. Bir kahve daha içeyim dedim. Henüz kendime gelememiştim. İçinde bulunduğum duruma uyanmak istemiyordum. O yuzden uyku uyanıklık arası günün yarısı geçsin diye beynime hafif uyuşukluk veren saçma şeyler izleyip, kafeine gömülüyordum. Annem kafeinle aramdaki samimiyeti hiç sevmedi, ben de o henüz eve gelmemişken işleri hızlandırıyordum. Aslında işleri hızlandırmayı seven bir yapım vardır. Hemen olsun  istediğim, ya da bir an önce sonuca ulaşmak istediğim şeyler çoktu. Mesela yüksek lisansımın tezini bir türlü yazamadım, aslında aklımdan çıkmayan, yazamadığım için beni daha çok yoran tez ödevimi bitiremeyişim eve de yansımıştı. Ben biraz tez çalışayım dediğimde annem 2 saat sonra gelip hadi bitirdin mi tezini diyordu. Tezimi bitiremedim anne, keşke beni bitirmeden ben onu bitirseydim.  Ama bunların bir önemi yok şimdi…

Kafeine doyduğumda yani artık midemdeki boşluğun devleştiği ve bir süre sonra da sinir katsayımın giderek arttığı zamanlarda aklıma geldi yine. Baktım haberlere her şey aynıydı. Başkanlık, operasyonlar, tutuklamalar… Neyse bugün de temiz dedim çok şükür.

Annemin ısrarla elime tutuşturduğu şişleri aldım, yarım bir battaniye varmış onu tamamlayacakmışım. Şişleri aldığım an elime bir daha bırakamayacakmışım gibi geliyordu. Sanki o şişler benim mahkumiyetim olacak, arkadaşlarımla buluştuğumda, ya da eve gelen misafirlerin yanında çıkarıp devam etmek zorunda kalacakmışım gibi, hiç bırakamayacakmışım gibi… Yok dedim abartma her şeyi abartıyorsun. Yakın bir dostum da aynı şeyleri söylüyor. Sen hep böyleydin abartıyorsun, rahatla biraz. Her şeyi kafana takıyorsun, fevri olmaktan vazgeç. Düşünme bunları, sonuçta nice suçlu insanlar dışarıda dolaşıyor. Ben suçlu muydum, suçluysam suçum neydi ki? Neyse dedim birazcık örgüden battaniyeye mahkum olmam herhalde. Bebek battaniyesi sonuçta çabuk biter. Bebek dedim de, kendi bebeğime hiçbir zaman örmediğim belki de öremeyeceğim battaniyeyi hamile olan kuzenimin ikinci kızına örüyorduk. Aynı yaştaydık ama o hızlı çıktı, bir an önce sonuca ulaştı. Çok da iyi oldu. Hayata tutunacak güzel sebepleri oldu. Bana da bir sebep olsun mutlu olayım diye çok uğraştı sağ olsun. Hayatımdan hiç çıkarmak istemediğim ve istemeyeceğim bir adamla tanıştırmıştı beni ama talihsiz bir zamanda talihsiz bir durumdan dolayı istemediğim bir biçimde sonuca ulaştı. Kafama takmamalıydım, sonuçta suçluyum diye bırakmamıştır beni. Adam vazgeçmiştir, benim yanımda durmaktan, adamlığından. Neyse bunların da bir önemi yok artık…

Tek önemli olan şeyi bekliyorum günlerdir. Gerçi ben bir kez daha geçmiştim bu yoldan, çok değil 4- 5 ay kadar önceydi. Görevden uzaklaştırmam bitmiş mesleğime iade edilmiştim. Yine iade etsinler de beklerim diye düşünüyordum ilk zamanlarda. Beklemek erken evresinde güzel bir duygu, ümit dolu. Güzel anılara duygulara yoğunlaşıyorsun bu evrede. Sebepsiz gülümsemeler yerini kasıtlı gerilimlere bırakıyor ikinci evresinde. Anlamsız sorgulamalar, gerçek dışı kurgular ve sürekli takip etme arzusu. Acaba ne yapıyordur şimdi, beni ne zaman arar, profil resmini değiştirmiş mi? Mesaj atsam mı? Yok yok bu sefer o atsın. Yok ya ben bunu anlatmıyordum. Beklemekten bahsediyordum. İşte son evreden bahsetmedim size, isyan, bağırma ve kavgaların ardından gelen en son evre, bu kadar beklemenin üstüne yorgun bir beden ve zihnin inzivaya çekilmesi sonucu kişiyi rahat bırakması ve yakasından düşmesi ile sonuçlanıyor. Neyse ben ilk iki evreyi 2, 3 defa atlattığımdan bu son bekleme imtihanına direk 3. kurdan başlıyorum. Çaresizliğin verdiği boşvermişlik, nehirde akan bir yaprak parçası olmak filan işte, herkesin bildiği türden şeyler…

Akşam oldu çok şükür, bir gün daha bitti. Bir gün daha yaklaştım sonuca. Pek hızlı olmuyordu ama olsun. En son beklediğim şeyler bana iyi gelmemişti ama bu kesin iyi sonuçlanacaktı. Sonuçta ilkinde görevime iade edenler şimdi niye iade etmesin diye düşündüm. Yani olumlu bir örnek vardı karşımda. Hem de örnek kendim oluyorum. Kendim bana örnek oldu nasıl bir işse artık. Telefonuma baktım gece, kimse mesaj atmamış aramamış. Haberlere baktım tekrar, temizdi. Bir film açtık kardeşimle. Hayat güzeldir! Hayatın güzel olduğunu düşünmediğim şu günlerde iyi gelir diye düşündüm. Hiç iyi gelmedi, daha beter etti. Kafeine başlayayım dedim ama annem hadi yat artık diye ısrar etti. Dinlemedim. Hiç dinlememiştim. Öğretmen olma dediğinde de dinlememiştim. O kadar puanı heba ettin dediğinde de hiç takmamıştım. Herkesin bir puanla kaçırdığı muhteşem üniversiteyi ben kaçırmamıştım. Öğretmen olma isteğim de karşı konulamazdı o zamanlar. İdealist ruhum pelte kıvamına geldi şimdilerde. Şimdi kızıyorum kendime, küfürlü kızmalarım. Buraya yazamam. Kendimi dinlediğim için mi kızıyorum, başkalarını dinlememe huyuma kafamın dikine gitmeme, görüşme dediği adamla görüşmeme… Kızgınlığımı buraya yazamayacağım kadar küfürlü.

Biraz güleyim diye kardeşimin açtığı programı izlerken, çağırdı babam. Khk yayınlanmış bir bak kızım. Nihayet beklemelerim sona erdi diye düşündüm. Bekleme imtihanımı yine veremedim, ikinci kez aynı imtihan diyordum kuzenime dün. Ama bak bugün vermişim meğer. Heyecanla açmaya çalıştım sayfaları. Tabi bir anda yoğunluktan sayfalar kilitlendiğinden açamadım, sonucu görmem için de biraz beklemem gerekecekti. Khk sayfası açılınca hemen altındaki eklere doğru ilerledim. Heh! İhraç listesi burada. Açtım ihraç listesine öğretmenlere doğru ilerledim. Çokça kişiyi atmışlar yine, kesin ihraç oldum diye düşündüm bir anda ama yok dedim niye ihraç olayım, sonuçta ilkinde iade edilmiştim. Yani olumlu bir örnek vardı karşımda. Hem de örnek kendim oluyorum. Kendim bana örnektim. İlerledim bulunduğum ile ve sonra ilçeye doğru. O zaman işte bekleyişlerim sona ermişti. İçimde tarifsiz bir rahatlama oldu. Beklemenin son evresinden farklı bir ferahlık karşıladı beni. İşte orada adım karşımdaydı. Orada öylece duruyordu. Ama ilk defa bu kadar tiksindim kendi, adımdan soyadımdan, yanında yazan baba adımdan da hatta ve doğum tarihimden. Karışmasın diye her şeyi yazmışlar. Alışmıştım ismimi bu ekranlarda görmeye. Kpss ile ilk atamamda da adımın yanında yazan mutluluğa, kazandığım üniversitede de adımın yanında yazan mutluluğa…. Bu sefer adım bana çok çirkin, çok anlamsız ve mutsuz göründü. Anlamsızca benim ona bakmamı bekliyordu. Ben baktım ve binlercesi baktı benim adıma ve belki de kendilerininkine. İşte bekleyişlerimin sona erdiği gündü bugün. İşlerin bu kadar hızlı olması beni sevindirdi. Sonuca ulaştım neyse ki. Sonuca ulaşmayı çok severim demiştim değil mi? Heh! Bir de şey vardı sen artık bir sonuç bekliyordun, bense karar veremiyordum o yüzden aramadım seni.