Kötüyü Kabul Mücadeleye Yakıt

Yazar: Rümeysa Çamdereli
Görsel: Bu görsel DALL·E 2 yardımıyla oluşturulmuştur.

Geçen gün oğlumla bir bisiklet macerasına karar verdik. Üsküdar-Harem arasında bisiklet süreriz diye hayal kurduk ama meğer inşaat varmış. İnşaat yokken de insandan geçilmeyen bisiklet yolu iyice korkunç bir hal almış ve biz ellerimizde bisikletler tıpış tıpış bir süre gidip yine tıpış tıpış geri döndük. Oğlum “Bugün benim hayatımın en kötü günlerinden biri anne,” dedi. Ben de “Olur mu, bak bir şeyler öğrendik. Mesela bu yolun bu kadar kalabalık ve inşaatlı olduğunu öğrendik, bir daha gelmeyeceğiz. Bu iyi bir şey,” dedim. O da “Anne beni bebek sözleriyle kandıramazsın,” dedi. Bir an duraladım. Onun “bebek sözleri” dediği şeyler benim kendime her gün, hayata tutunmak için söylediğim sözlerdi.

Hayır değişecek. Her şey bir kerede değişecek. Bundan da çıkacağız… Oğlum bana hatırlattı: “Anne neden öyle diyorsun, ama bu da hayatın bir parçası. Bazen kötü günler de olacak.” Evet bazen kötü günler de olacak ve onların yasını tutmaya, içimizde yaşamaya vakit bırakmaya ihtiyacımız var.

Seçimlerin ilk turundan sonra muhalif bir aktivist olarak yaşadığım kalp kırıklığı cidden anlatılabileceğin çok üzerinde. Hem kişisel olarak hem çalıştığım kurumlarla ilgili hem onlarca insanla ve kadınlarla ilgili çok ama çok kaygılıyım. Ve bu kötü bir şey. Kötüyü görmek, hissetmek için de bir vakte ihtiyacım var. Bunu yapmadan yeniden umutlanmaya çalışmak, bu kötüdeki “iyiyi” görmeye çalışmak her seferinde beni daha da umutlandırıp yine daha büyük hayal kırıklıklarıyla baş başa bırakıyor.

O yüzden iyi olma halimizin devamı için: Şu an çok kötü bir şey yaşıyoruz muhalefetteki insanlar olarak. Bunu kabul edelim. Burada, bu mücadelede kalmayı tercih etmek konusunda bir alanımız var her zaman. Ama hala mücadeleyi tercih edeceksek bu kötülüğün içerisinden yola çıktığımızı görmemiz gerekiyor. Sonra yine alışkın olduklarımızla devam edeceğiz.

Bir yandan da her şey daha bitmedi. Hızlıca olsun istiyoruz istediğimiz her şey. Çok çocuksu ve çok güzel bir hissi hâlâ içimizde büyütebiliyor olmamız bile beni mutlu ediyor. Ama olmuyor işte. Ne hayatlarımızdaki küçük mücadelelerimiz ne de bu büyük mücadele öyle “bebek sözleri” gibi bir anda değişmeyecek. Her şey bir kerede iyileşmeyecek. Öyle emek emek mücadeleyle inşa edilecek. İlk olarak önümüzdeki ikinci tura emek vermekle ilgili, sonrasında da tüm sonuçları kucaklayarak bizi şimdi daha da zorlu bir mücadele bekliyor. İçimizdeki yası görerek, kabul ederek yeni günlerde, kendimizi toparlayabildiğimiz yerden yola nasıl devam edeceğiz? Tavsiyelere açığım. Benim kendi yöntemim hayatın normal akışına dönmesi için elimden geleni yapmak. Bilgisayarımı açıp bu yazıyı yazmak da bir ilk adım. Siz neler yapıyorsunuz ya da yapabilirsiniz? Paylaşsak ve birbirimizle dayanışsak mı?