Şimdi Ne Oldu

Konuk Yazar: HKŞ

Yıl 2013. Eski Milli Görüşçü, yeni muhafazakar, emekli siyasilerin bir araya geldiği bir dernekte gayri resmi sekreter olarak çalışıyorum. Dernek başkanının konuşma metinlerini yazıyor ya da düzeltiyorum. Davetler için davetli listelerini çıkarıyorum, mekanı organize ediyorum, yeni üye çalışması yapıyorum. Yani aslında nerede eksik kalan bir şey varsa ben tamamlıyorum. Günümün önemli bir kısmı dernekte geçiyor. Bazen işler öyle yetişmiyor ki herkes çıkıp gidiyor bir ben kalıyorum bir de dernek başkanı. Dernek başkanı babamın abi dediği, dava arkadaşım dediği birisi, altmışlı yaşlarında, torunları var ara sıra derneğe gidip gelen. Öyle sağlam temeller ve değerler üzerine kurulmuş bir ortam var ki, dernekte hep çok rahatım. Saat 9-10’a kadar kalıyorum bazen. Aslında bu ne üyelerin ne başkanın normlarına uyan bir şey değil. 24 yaşında bekar bir kadının o saatte evinde olması gerekir. Hele hele mahremi olmayan bir erkekle dört duvar arasında yalnız asla ve kat’a kalmaması gerekir. Ama ben üniversiteden hem geç saatlerde dışarıda olmaya alışığım hem de erkeklerle normal insan ilişkisi kurabilmeye.

Peki ya başkanın bu rahatlığı ne? Bana niye “kızım saat geç oldu sen evine git” demiyor, neden benimle yalnız kalmaktan rahatsız olmuyor, neden asansörde burnumu sıkıp “sen yok musun seeeen” deyip gülüyor. Hayır, hayır! Kızı olarak görüyor, ondan böyle. Babamın arkadaşı yahu, tabi ki kızı olarak görecek! Ama ben onun kızı değilim… Neden yanağımı sıktı. Yok, hayır, olamaz! Neden geç saatte çıktığımızda beni direk evime bırakmıyor da arabayla sahil turu atıyoruz. Ben bunu istemiyorum. Evime gitmek istiyorum! Hayır, hayır, tacize uğramıyorum, beni çocuğu gibi görüyor. Ama ben 24 yaşında bekar bir kadınım ve işim bitti, saat 10 oldu ve artık eve gitmeliyim. Neden kendim gitmeme izin vermiyor da her seferinde eve bırakmak için ısrar ediyor ve her seferinde hiç de küçük olmayan bir İstanbul turu yapıyoruz. Neden ben arka koltuğa yönelmişken öne gel diyor. Yok, hayır, tacize uğruyor olamam! Bu adamın torunları var ve o babamın arkadaşı, beni kızı olarak görüyor ve en önemlisi bu adam Müslüman! Peki neden ama neden beni odasına çağırıp aile dostları olan, karısını da tanıyan dul bir kadının onunla ilişki yaşamak istediğini ve bunun da kafasını karıştırdığını bana anlatıyor! Midem bulanıyor. Hayır artık görmezden gelemem. Öyle detaylar var ki, sence ne yapmalıyım diye sorduğu, tüylerim diken diken “bence bunları bana değil eşinize anlatmalısınız” diyorum fakat duymuyor bile. Bu odadan nasıl çıkarım? Bu işten nasıl sıyrılırım? Arkadaşım aramış olsun beni, böyle bir mizansen işe yarar dimi? Bu seferlik kurtuldum. Peki ben burada çalışmaya nasıl devam ederim, bir anda bıraksam kime sebebini nasıl anlatırım? Ortaya çıksa öyle eminim ki “rahat” damgası yiyeceğimden. Babam çok gurur duyuyor yaptığım işten… İlk defa onaylanıyorum bulunduğum bir yerden dolayı. Başörtümü çıkartıp lise ve üniversite okuduğum süreçte hiç onanmadım. İlk defa beğeniliyorum ailem tarafından. Çünkü davaya hizmet ediyorum! Çünkü camiadan kopmadım! Çünkü başımı açarak okudum ama kaybolmadığımın kanıtı bu derneğe verdiğim emek! Nasıl da mutlular! Ben tacize uğradığımı bile aylarca kabullenemiyorum çünkü burası öyle bir yer değil! Olmamalı! İçimden çığlıklar geçiyor. Sonunda anneme anlatıyorum olanları. Eklemeden, çıkarmadan. Gözlerindeki dehşet ifadesi şükürler olsun ki benim düşündüklerimi onaylıyor. “A…. A… senin yanağını mı sıktı!!!” Çok komik duruyor değil mi? Altı üstü yanağımı sıkmış işte, otobüste minibüste daha fenasını her gün yaşamıyor muyuz sanki? Hayır işte, öyle değil.  Burada bir inanç sistemi ve kurallar var ve ben bu insandan yanağımı sıkmasını değil bana saygıyla muamele etmesini bekliyorum. Ne saflık! Çünkü hem inancımız, hem babamın arkadaşı olması, hem yaşının benimkinin üç katı olması bunu gerektiriyor. Biz bu camiada tokalaşmıyoruz bile, yanaktan makas ne demek! Ne naiflik ama! Bir daha dönmüyorum o derneğe, aylarca başka kişilere aratıyor beni, etkinliklere getirtmeye çalışıyor. Rezalet çıkmadan(!) ortalıktan kaybolmayı başarıyorum. Ne annemle ne babamla asla konuşmuyoruz konuyu. Babam derneğe gitmeye devam ediyor. Böyle yok sayıyoruz tacizi. Böyle böyle taviz veriyoruz ruhumuzdan, bedenimizden. Ancak sadece o kişiye olan güvenimizi zedelemiyor böyle şeyler. Bir dünyayı, bir inanç sistemini, bir toplumsal dokuyu yıkıyor başımıza. Bu belki yaşadığım ilk şok ama maalesef son değil. Müslüman erkekleri tanıdıkça acaba İslam sadece Kadınlar için mi inmişti diye çokça düşündüğüm oldu, artık gerçekten onları hiç umursamıyorum. Tesettürüme küfreden Müslüman bari tacizci olmasa… Bu kadar…