Evimin Meleği Olacağım

Yazar: Ümmetin Meleği

  Bu bir yarı boşanma, yarı boşanamama, biraz muhabbet biraz da başarısızlık hikayesi. Eşimle ben yaklaşık altı aydır ayrıyız. Aileler, toplum, konu komşu herkes bulgur gibi kaynıyor, heyecanlar içindeler. Maraşlı Hanım da sanırım bu yazıyı yazmadan önce bardağı taşıran son damla oldu. Yazamayan kalemim birden açıldı. İçine girdiğinizde en çok aferin aldığınız kurum olan evlilikse, tanıştıktan sonra ayrılma isteği de tabii ki en çok aferin almadığınız eyleminiz oluyor. Akıl verme izdihamı içinde buluyorsunuz kendinizi. Akıl vermek için parmağını havaya kaldıran kaldırana, seni bir köşeye çeken çekene. Fakir kalacaksın diyen mi ararsın, kocanı çok boş bırakma başkası kapar diyen mi, çocuğun ruhunda açılacak ve asla kapanmayacak yaralardan dem vuran, tuhaf şekilde ondan ona giden dul kadın efsaneleri anlatan, severek evlendin katlanacaksın diyen, vah yavrum vah bakışlarıyla başına bir felaket gelmiş gibi davranan, bunu başarısızlık olarak görüp hadi bakalım hop bilip bilmediği kişilik özelliklerimi masaya yatıran, ayrılmak istedin diye kocanı sürekli histerikçe aşağılamanı ve korkunç hakaretlerle yaptığı işkenceleri anlatmanı bekleyen, bi’ giyin süslen bak her şey düzelir, yuvayı yapan dişi kuş diyen, evet kuşlar, süsler, psikologlar, psikopatlar herkes ama herkes burada. Hepsini toplayınca sanki tencerede bol sebzeli bir yemek pişiyormuş gibi geliyor bana. Hiçbiri yerinde durmuyor, hepsi fokur fokur kaynıyor, başım dönüyor.

Bu arada biz çok bunaldık. Kırgınlıklarımız vardı. Daha doğrusu benim vardı. Üstüne başka kırgınlıklar gele gele telafi edemez olduk hiçbirini. Soğuduk. Kavga etmekten muhabbetimiz kalmamış. Onu farkettik. Hayatlarımız başka başka yönlere kaymış. Aramızdaki iletişim kopmuş gitmiş. Adamın uyuz olduğum huyları vardı. Bu arada o kariyerine tapınıyordu, bense evlilik, mezuniyet, doğum, kocanın kariyeri için yapılacak fedakârlıklar bombardımanında kendimi bulmaya çalışıyordum. Bulamıyordum. Bulamadığım için ayrıca yeniden başarısızlıkla suçlanıyordum.

Bütün bunlar bir yerden patlak verene kadar toplumun umurunda bile değilsin, buzdolabında zorluklara göğüs geren çilekeş Müslüman kadın kontenjanında bekliyorsun bu sürede. Ne zaman ki bir gün “yeter be” deyip çatırdıyorsun, o çilekeş kadın büyüsü de bozuluveriyor. Artık evlilik kurtarıp sevap kazanmak isteyenlerle birlikte, ne yapmalısın, ikiniz baş başa bi’ yerlere gidin, biraz mola verin zaten özlersiniz, sen çok yoruldun iş çocuk ev, biraz dinlen kısacası “hemen ayrılmayın, barışırsınız” dönemi başlıyor. Sevgiliyken sizi bir türlü rahat bırakmadan otomatiğe bağlamış gibi sürekli kınayıp duran toplumun bu hali göz yaşartıcı. Başbaşa kalalım, muhabbet edelim, sinemaya gidelim, romantik anlar yaşayalım, güzel vakit geçirelim, tatile çıkalım diye adeta deliriyor insanlar. Kolumuzdan tutup bizi yukarıdan kalplerin aktığı, mum ışığında eski fotoğraflarımızla dolu kalpten bir kutuya kitleyip içeriyi gözetleseler yine yetmeyecek. Seveceğiniz varsa bile emin olamıyorsunuz kendinizden. Kendinizi severek evlendiğiniz kocanızdan ayrılmamak için yeniden sevmeye çalışırken, içten içe çabalarken buluyorsunuz. Kendinizden tiksiniyorsunuz. Bu yazıyı yazarken bile kendi sesimi duyamıyorum hâlâ. Her yer ses.

Ne demek istiyordum ben? Kocam seri katil falan değil, hayır başka birisi de yok, evet yine de ondan ayrılmak istiyorum. Cık cık cık… Aslında korkunç üzüntüler içinde değilim şuan, ama sağolun yine de ben başımı alayım omzunuzdan lazım olacak o bana. Çocuğum normal davranıyor, bu yüzden sürekli oyun oynamak istediğini sanmıyorum, evde de böyleydi, çocuklar oyun sevmez mi zaten. İştahsız evet, ama evde de iştahsızdı. Hayır travma sonrası sendrom geçirdiğini sanmıyorum çocuğumu bırakır mısınız. Para için mi evlilik sürdüreyim hanfendi pardon da? Ay yeter üzerlerine bi’ kapak kapatıp yemeği güzelce pişirip, hepsi öldükten sonra da tencereyi bir uzay roketine koyup uzaya göndermeyi düşünüyorum. Aklıma gelen en makul fikir bu.

Peki ben ne hissediyorum, ne yapmak istiyorum? Ben kendimi yalnız hissediyordum bu evlilikte. Bu hayatın tamamına yabancıymışım, etrafımdaki hiçbir şey bana ait değilmiş hissinden kurtulmaya çalışıyordum en son. Siz kafamı karıştırmadan önce de kafam hayli karışıktı, şimdi onu da hatırlayamıyorum sağolun! Hayatım nerede, benim hayatım diyebileceğim elle tutulur bir yaşantım olsun, kararlarım vardı, karar almanın nasıl bir his olduğunu hatırlamak istiyorum, git gide çocuklaştım evlilikte büyüyeceğime, böyle değildim ben, anne olmadan önce ne yaptığımı da hatırlayamıyorum. Artık buna karşı çıktıkça kavgalarda küçük feminist rolünü oynayan kırmızı başlıklı kız gibi hissediyorum eşim sayesinde. Bık bık konuşuyorum mutsuz değilim aslında, ama ona göre bunlar hep feminizm. Ups! Mutsuzken söylediğiniz her şey feminizm sayılıyor bayanlar! Bu arada ben hâlâ bu deli toplum içinde ev nedir, kendi hayatın neyin nesidir, o kendi hayatın nasıl kurulur, kiminle kurulur, hayatta ney sana aittir, sen nasıl bir yere ait hissedersin, kim seni sevmektedir, sen ne zaman sevdiğini anlarsın, muhabbet biterse böyle teknik aksaklık giderir gibi rasyonel birkaç servis çağırıp yeniden kurabiliyor muyuz bu muhabbet denen şeyi gibi sorular soruyorum. Belki de herkes gibi, herkes kadar soruyorum. Belki de herkesten fazla beceriksizim, durumum herkesten kötü. Arıza bi’ tipim belki de annemin dediği gibi. Belki de o muhabbet gerçekten kurulur birkaç düğüm açılırsa. Belki de kurulmaz, hiç kurulmayacak ama devam edeceğiz. Belki de seveceğim kocamı yeniden. Evimin meleği olacağım, toplumun zavallısı olmadan önce kanatlarım yeniden takılacak ve herkes derin bir oh çekecek.

Bu yüzden düğünlerde gelinlerin yüzüne bakar bakmaz ağlıyorum. Bir kere evlenmeye görsün insan. Muhabbeti sabit duracak orada, yanlış yapmışım falan da demek yok. O muhabbet hangi deliğe saklandıysa derhal bulunacak ve eşler sevgi saygı çerçevecikleri içinde toplumu minik sevgi haleleriyle kuşatıp sevgi dolu çocuklar yapmaya devam edecek. Ayağınız takıldıysa hop en yukarıdan en aşağıya cehenneme kadar yolu var kadın milletinin. Muhabbetin, hatta bütün duyguların laboratuarda ölçülecek teknik şeyler olduğu pis bir distopyaya dönüştü herkes kafamda. Sonuçta ilerde ayrılsam da barışsam da evlilikle ilgili hissiyatım böyle bir durumda en nihayetinde b..k çukuruna düşmekten ibaret.