Çengelli İğne

Konuk Yazar: Doğunun Cadısı

Kazasız belasız bir mutluluktu tek isteğim. Hayata eksik başladım zaten bir kız çocugu olarak doğduğumda. İlkokul 3’e giderken dedem ve amcalarım “iri” olduguma kanaat getirip okul hayatıma son vermek istediğinde anladım. Annem, benim güzel annem, “Eğer kızımı okutmayacaksanız boşanıyorum” diyerek okula gitmemi sağladı. Bitti mi? tabi ki hayır.

Babamın herkesi dinlemek gibi bir huyu vardı annem hariç. Lise yıllarımda her ergen gibi belli müzik türlerine tapıyordum. Pantolonuma taktığım çengelli iğne yüzünden amcam babamı körlükle itham etti. Ne yaptığımı bile anlamadı. Benim pantolonuma taktığım çengelli iğne onun neresine batmış olabilirdi ki?

Herkes üniversiteye meslek, kariyer gibi hedeflerle başlar ancak ben kaçmak için gittim. Orda da rahat bırakılmadım çünkü dekan yardımcısını tanıyan babam beni ona emanet etmiş. Bu nasıl bir kör talih ya Rab? Derken evlendim. İşte hayatımın en kötü günleri ben farketmeden o zaman başlamış.

Annesi ve kızkardeşlerinin eteği altında yetişmiş bir erkek. Beni düşmanı olarak görmeye başlamış bir adam vardı artık karşımda. 10 yıl oldu bugün, tam 10 yıl. Şiddetin her türlüsünü yaşadım. Yaşıyorum. Ama bugün farkettim ki hayatımdaki hiç bir erkek benim özgüvenimi benden alamadı. Buna güçleri yetmedi.

Sizler özgüvensiz, kişiliksiz hayatınıza devam edin. Bir gün gökkuşağı benim için görünecek ve o gün sizler yok olacaksınız. İçimde büyüttüğüm o mutlu kızı size vermeyeceğim.