Mutaassıp Mahallenin Açık Kızı

Konuk Yazar: Ayşegülkimki

On yıl geçmiş üzerinden, oysa hissettirdikleri taptaze. Nasıl değişir insan? Değişir mi sahiden? Gelin, anlatayım hikayemi:

Kandil geceleri hep dolu dolu geçerdi bizim evde. Annem elinde tesbihi ile beliriverirdi evimizin herhangi bir yerinde. “Kıldınız mı namazlarınızı?” “Bu gece çok dua edin.” “Kuran okudun mu kızım?” “Uyuma, bu gece mübarek, yazık etme.”
O kandil gecesi de uyumadım işte. Ne bileyim; kalbim bir dolu, gözlerimde yaşlar, dünya öyle boş… “Değişeceğim,” dedim. “Başımı örterek başlayacağım.” Yaşım 17.

Ertesi sabah, bana o güne değin açık olmamla ilgili açıktan uyarılar savuran, bazen de kalbimi kıran yol ve sınıf arkadaşım Esra sokağın ucunda belirdi. Önce seçemedi, sonra idrak etti, suratı aydınlandı. “Ayşegül kapanmış!”

İlk günler ergen dostlarımın bazen yapıcı bazen densiz yorumları ile geçti. “Çok yakışmış.” “Olmamış, açıkken daha güzeldin.” “Ne bileyim, sanki sen değilsin.” “Hayırlı olsun çok sevindim.” “Hayret bir şey, sen ne has kapandın yahu?”

Sonraki her gün ise, kafamda yük olmuş ağırlaşan eşarbım ve dağılmış düşüncelerim ile geçti. “Bu ben değilim” hissi geldi oturdu göğsüme. Gelecek vadeden yazar adayı, okulun entel tipi… O varoş semtin ortasında Avrupa’yı gezme hayalleri kuran, ailesinin hayalperesti. Çok aşık olacak, çok uçlarda gezecek, çok sarhoş olacak kimbilir. Peki türbanı ile olur mu bu düşledikleri? Ayıplamazlar mı sesli gülerse bir akşam üzeri tam da sokak ortasında, ya da bir bankta bir sigara yakıp gözlerini kaparsa? Koşarsa dizlerinin üzerine kapaklanana kadar, sırf canı istedi diye… Deniz kenarında tenini kavursun isterse güneş mesela? Uzun şiirler yazarsa bir gün aşk ve şehvet üzerine… Üzmezler mi? “Başındakinden utan!” demezler mi?

Bir koca ay bu hislerle geçti. O zamanlar zaman bu kadar hızlı ilerlemezdi. Bir sürü bahanem birikti yeniden saçlarımı açmak için: E ben zaten tıpkı kapalılar gibi giyiniyordum, en fazla bi tişört canım, o kadar. Kapalıların kıyafetleri hep kadınsıydı, bense daha çok gençtim. (Şey, bu bahane değildi. Hakikaten o zamanlar bu kadar büyük bir yelpazesi yoktu tesettür giyimin.) Okuldan giriş ve çıkışta çok zorlanıyordum, pratik değildim. Öğretmenler tavır almışlardı bana, sevmemişlerdi yeni halimi… Falan filan…

Derken bir pazar günü, annemle markete kafamda şapka ile gittim. O yol nasıl uzadı, o adımlarım nasıl büyüdü, o çıplaklık hissi ne kadar ağırdı… Yeniden eşarbıma da gitmedi elim, itti beni sanki. Annem hiç karışmadı, hiç müdahale etmezdi zaten giyim kuşamımıza. İbadetlerimizi tam yapalım isterdi, hepsi bu. Bu durum da bana aralık bi kapı bırakmıştı tabi. Açıldım. Ertesi gün Esra beni görünce suratını ekşitti, adıma çok üzüldü, neredeyse ağladı. Ağlattı.

Mutaassıp mahallenin açık kızı olmanın ne menem bir şey olduğunu ancak yaşayanlar bilir. Oradasın. Ruhun da orada çoğu vakit evet, ama onlara benzemiyorsun. Bir şekilde ötekisin. Gel gör ki ötekilerin arasında da ötekisin. Ait değilsin işte onlara veyahut şunlara. Ne diğerleri kadar dinden uzak, ne de kendi cenahın gibi yakın. Araftasın. Bunu neden seçiyorsun, bu hayatı, bu tarzı? Orası muallak. Kendime bile itiraf edemiyorum, saçıma rüzgar değdiğinde yaşadığım mutluluğu. Yanlış olanın verdiği huzuru anlamlandıramıyorum. Bilip de yapmamak illeti, içinde olanı çıkaramamak gün yüzüne. Bir şey eksik gibi, bir şey yarım bırakılmış gibi.

Mutaassıp mahallenin açık kızı sonraki on yıl içinde şehir değiştirdi, üniversite okudu, ülke değiştirdi, Avrupa’yı gezdi, istedi ama hiç içmedi, içilen yerlere gitti, aşık oldu, evlendi, anne oldu. Saçlarını rüzgarlar savurdu bin kere.

Ne değişirdi başka o eşarp o gün çıkmasaydı mesela? Değişir miydim? Başka bir hayatı başka bir yoldan yaşar mıydım acaba?

On yıl geçti, hala taptaze, o şapkalı halimin ürkekliği…