Bir İhtimal Daha Var: Evlilik

Konuk Yazar: Turşu

Bir buluşmaya gidiyorum. Midemde ağrılar, kafamda sorular… Neden, nasıl ikna oldum bu görüşmeye diye soruyorum kendi kendime. Aman canım nolcak, bir iki saat oturur kalkarım diyorum. Sanki o görüşmeden sonra bir evliliğe evet ya da hayır demem gerekmiyormuş gibi sakinleştirmeye çalışıyorum kendimi. Sonrasında bu zamanlarımı hatırlayıp ne kadar da kafamda büyütmüşüm diyeceğim. Evet, nasıl ve neden ikna oldum bilmiyorum ama “görücü usulü” olarak birisiyle görüşmeyi kabul etmiştim.

Görücü usulü denilince herkesin kafasında başka şekiller canlanıyor olabilir. Çünkü bu usul de kendi içinde zamana, insanların tercihlerine göre değişebilen bir şey anladığım kadarıyla. En azından benim için anneme söylenmesi, annemin bana söylemesi ve sonra damat adayıyla dışarıda bir yerde görüşmek şeklinde oldu. Görücü usulü denilince kafamızda canlanan nedense hep nikah masasında kocasını gören kadın ve o zamana kadar ailelerin kıza sormadan kendi arasında anlaşıp karar verdiği bir süreç akla geliyor. Tabii ki böyle de uygulanmıştır, hatta uygulanıyordur da şuan ama görücü usulünden kastın illa böylesi olmadığını belirtmek lazım.

Her neyse. O görüşmeye giderken de sonrasında da neden kabul ettiğimi, bu zamana kadar bu görüşmelere neden soğuk olduğumu, bende ne değiştiğini düşünüp durdum. Amma da abartmışsın canım, ne var bunda diyebilirsiniz. Evet, abarttım ama abarttığım şey neden şimdi görücü usulünü kabul ettiğimi düşünmek değildi, abarttığım şey görücü usulünün ta kendisiymiş.

Bu görüşmeyi kabul etmekle birlikte kendimde fark ettiğim şey evlenmeye “karar vermiş” olmaktı. Bu zamana kadar önce âşık olunur, sonra evlenmeye karar verilir ya da verilmez diye düşünen ben şimdi öncelikle evlilik niyeti ile hareket etmeyi garipsedim. İlk defa ciddi anlamda evlilik gündemime girmiş oldu.  Ya da şöyle diyeyim; bu zamana kadar hep gündemde olan evlilik ilk defa kendini bu kadar açık etti. Zaten bu zamana kadar görücü usulü görüşmeleri kabul etmeyişimin bir sebebi böyle “planlı” bir şekilde biri ile tanışmak değil de aniden âşık olmayı beklemekti.  Aşk konusu çok karmaşık, gerçekten illa aniden, hesapsız mı âşık olunuyor bilemiyorum.  Ben bu görüşmeyi kabul ettiğimi söyledikten sonra çevremde birçok kişi böyle tanışmalarda da insanların âşık olabildiğini söyledi, doğru olabilir bunu da bilemiyorum.

 Bu zamana kadar neden görücü usulüne karşı mesafeli olduğumun diğer bir sebebi de kendimi anlatamayacağımı düşünmemdi. Yani nerden başlanır, neler söylenmelidir, hangi kısımlar anlatılır da hangi kısımlar atlansa da olur? Mümkün müdür sahiden kendini anlatabilmek? Hayatımı kurduğum bir başlangıç noktası, bir merkez göstermem gerekirse bu ne olmalıydı? Ne kadar anlatabilirdim ve en önemlisi ne kadar anlayabilirdi karşımdaki insan? Tahmin ettiğim gibi de oldu, pek de anlatamadım. Normalde dert edindiği meseleyi anlatırken hiç sıkıntı yaşamayan ben mesele kendimi anlatmaya geldiğinde sus pus olmuştum.  Ama burada o görüşmenin nasıl geçtiğini anlatmak değil niyetim, bu vesileyle kafamda görücü usulü ve daha genel olarak evlilikle ilgili düşüncelerden bir nebze bahsetmek.

Görüşmeye gitmeden önce kendimde fark ettiğim şey bu zamana kadar görücü usulüne karşı ne kadar mesafeli olduğumdu. Hatta küçümsüyor muyum yoksa diye de düşündüm. Küçümseme değil belki ama benim yapacağım bir şey değilmiş gibi bakıyormuşum. Çünkü ben eğitimli, bir sürü arkadaşı, çevresi, güzel iş imkânları olan bir kadın olarak evlenmeye pek de hevesli olmamalıydım (!) Önümde mesleğim, okulum için harcayabileceğim uzun yıllar vardı, ne gerek vardı evliliğe? Hiç evlenmek için evlenmeye kalkışılır mıydı? Âşık filan olsam belki… Hani evlilik o kadar olağanüstü bir durumdu ki anca âşık olunca karar verilmesi gereken bir şeydi. Bunları kendimi övmek için söylemedim tabii ama ne zaman kendimi evlilikle alâkalı bir muhabbetin içinde bulsam duyduklarım buna benzer şeylerdi. Bunları, evliliği kadının kafesi ve evlenmiş kadınları da hep mağdur olarak görenlerden işitmek beni artık pek sıkmaya başladı zaten ama gayet mütedeyyin çevrelerde de “aman kızım evlenme boşver oku, çalış, hayatını yaşa” şeklinde laflar işitiyoruz. Tüm bu sözler aklımızın bir köşesinde yer ettikten sonra “Ben görücü usulüyle evleniyorum” demekte garip bir şey vardı sanki… Çünkü görücü usulü bizzat evlenme niyetinin açıkça ortaya konulması demekti.

Evlilikle birlikte yaşanan sıkıntıları inkâr edemeyiz. Evlilik sebebiyle kadının birçok şeyden feragat edip mutsuz olması da asla istemeyeceğim bir şey ama sen o öteki beriki kötü şeyler yaşadı diye evlilik ve hayatta yapılmak istenen diğer şeyler diye bir karşıtlık mı kurmalıydık illa? Ya da evlilikle ve çocukla birlikte hayatında bir şeyleri değiştiren kadına illa mutsuz kadın gözüyle mi bakmalıydık? Eklemeden geçmeyeyim, hiç evlenmemiş kadınları da sorunlu, bahtsız, talihsiz olarak addedenler ayrı bir yazının konusu. Kısacası kimin nasıl daha mutlu olabileceğine dair nasıl bu kadar net konuşabiliyorduk?

İşte kafamda bu sorularla Reçel Blog’da bir sürü evli çocuklu kadının hikâyesini okurken hikâyeyi biraz daha geriye sarmak istedim. Çocuk yapmış mı yapmamış mı, evlenmiş mi evlenmemiş mi, okumaya / çalışmaya devam etmiş mi etmemiş mi diye darlanan kadınların hikâyesine nasıl ve neden evlenildiği üzerine bir hikâye eklemek istedim. Hayallerimiz, arzularımız, beklentilerimiz üzerine söz açmak istedim biraz da zira evlilik, çoluk çocuk sonrasında yaşanılan hayal kırıklıklarının bu dönemlerden önce kurulan hayallerle hiç mi ilişkisi yoktu?

Bu arada görüşme sonucunu merak edenler için söyleyeyim, olumlu değil. Olumlu olmaması da yukarda anlatılanlardan hiç de bağımsız değil belki de.