Adamım Büyüksün

Tebrikler… Başörtülü ve müslüman olduğunu iddia eden bir kadının yazabilecegi en iğrenç en ukala en pespaye dizeler bunlar. Hemen o örtünü çıkar ki, böylece o bilinçaltındaki aşağılık Allah korkusu bilmez yaratık daha rahat etsin. Sizde ne ahlak kalmış ne iman.

(Editörlerin notu: Aslında hakaret içeren yorumları yayınlamıyoruz. Bu yorum, ibret-i alem olsun diye yayınlanmıştır.)

Konuşun evet konuşun! Konuşmaktan başka bir şey değil zaten şiir. Fakat bu kadar ifşa anlamsız.
Kimseye hakaret etmeye niyetim yok bunu öncelikle belirteyim.
Şiire gelince, şiirde ara ara aksasa da bir tempo var ve sanırım bu tempo Şairin nefretinden kaynaklanıyor sanıyorum. Evet, kabul herkes nefret eder ama bu nefret öyle büyümüş ki içerisinde her şey birbirine karışıyor bu şiirde. Nefretle şiir yazılabilir kabul. Ama şiirde ifşayı ne kadınlar için ne erkekler için uygun buluyorum. Nefretini kusmak gibi bir şey olmuş sanki bu şiir, hâlbuki şiirde nefretini haykırmak daha makul gibi geliyor.
İlk mısra “Adamım sana senin dilinle bir dokunuş arzuladığım”. Bu mısrayı Nebiye bilinç olarak mı söyledi bilmiyorum ama dilin kendisine ait olmadığını söylemiş. “sana senin dilinle bir dokunuş” bu mısra kendini o kadar çok açıyor ki bana. Şair kullandığı dilin kendi hakkı olduğunu söylüyor ama bu dilden rahatsız olduğu çok açık. Hem yaptığı açıklamada bu dilin kendisine ait olduğunu söylüyor hem de şiirde bu dilden rahatsızlığını çok açık bir biçimde dile getirmiş. Keşke şiire açıklama yazmasaydı. Çünkü öyle kalsaydı sesin başkasına ait olduğu ortada olacaktı. Ve bu karmaşa yaşanmayacaktı. Nebiye hangisini seçiyor? İlk soru, şiiri yazan mı yoksa o açıklamayı yapan mı Nebiye? İkinci soru, o söyleyişi ne için kullanıyor mesela, bu dilden rahatsız olduğu için mi? Eğer öyleyse bu rahatsız edici dili kendisi neden kullanıyor? Ya da açıklama kısmında söylediği gibi bu dil benim dilim mi diyor? Eğer ikincisiyse yani açıklama yapan Nebiye gerçekse neden şiirinde bu dilden bu kadar rahatsız olduğunu anlıyoruz.
Bir de sana, senin bana davrandığın gibi/ söylediğin gibi söyleyeyim diyor. Peki, Nebiye bunları gerçekten söylüyor mu? Bu söyleyişle mi söylüyor yoksa bu sadece karşısındaki adama nefreti mi? Bana nefret gibi geliyor daha çok. Ama bence kadınlar nefretle iş yapmaya kalkışmasınlar. Bunu biraz da utanarak söylüyorum ama erkekler nefret etmede sizden daha ustalar. Bence nefret etme güdülerini kontrol altına almış insanlar olarak tekrar bir düşünelim tüm söylediklerinizi. Bu duygudan sıyrıldığınızda söylediklerinizden pişman olacaksınız. Çünkü aklıselim olan her insan nefretle yapılan işlerin makul sonuçlar doğurmayacağını bilir.
Şiirdeki maskülen ses kendini belki de erkeğe benzeterek ona anlatmayı denemiş, ama “bebeğim” diye seslendiği adam kim mesela? Tüm erkekler mi? Herhangi biri çıkıp bir iki kadın üzerinden tüm kadınlara hitap ettiğinde nasıl rahatsızlık verici bir durum ortaya çıkıyorsa bu da rahatsızlık verici. Belki de tüm erkeklere hakaret. Çünkü şiirde geçen “Bana cinsinizin tekrarından bahset” mısrasıyla başlayan kısmı tüm erkeklere bir meydan okuma olarak görebiliriz. O vakit doğal olarak bu bir savaş olarak devam edecektir. Bu ise istenen bir durum değil. Yoksa siz sürekli bir savaş mı istiyordunuz? Eğer erkeğin yerine geçmekse amacınız, burjuvayı devirip yerine geçmeye çabalayan işçi sınıfı masalına döner bu durum.
Şiirde beni rahatsız eden şey ne kullandığı argo dil ne diğer kelimeler! Beni rahatsız eden şey şu, Nebiye’nin çok açık bir biçimde cinsel yaşantısını ve mahremini tüm insanlara açmış olması.
Bir de bu şiiri yazmak ile yayınlamak arasındaki fark şu: şiirde ortaya çıkmış olan nefretini belki mahremini herkese açmayı istemiyor olabilirdin. Fakat yayınladığına göre herkesi mahremine dâhil etmiş oldun böylece. Artık sadece kadın erkek meselesindeki tavrını değil; hayatını, bir adama nefretini, cinselliğe karşı rahat bir tutumunun olduğunu biliyoruz. Olabilir, bunların hepsi olabilir. Hepsi çok doğal. Fakat bunlardan bize ne?
Şimdi çıkıp kimse bana “ama erkek şairler…” falan demesin. Onların birçoğunun da ne haltlar yediklerini çok açık görebiliyoruz şiirlerinden. Kimsenin onları savunduğu yok. Mülayim, efendi, hatta mert ve gözükara geçinen çocuklar şiirlerinde sapık insanlara dönüşebiliyorlar ki şiirde gerçek yüzünü saklamak çok zordur. Görüyoruz, biliyoruz hallerini.
Şiirin temposu başta da söylediğim gibi problemleri olsa da ara da kesilse de iyi gibi duruyor. Ses şiirin kendisinden mülhem daha önceden kullanılmış eskimeye başlamış bir ses. Bu bakımdan iyiye yaklaşmış bir kopya diyebiliriz bu şiir için. Ama bu dille şiir yazmaya devam edemez Nebiye eğer yazmaya devam ederse, belki de kendisinin de nefret ettiği, kendi kendine düşman üreten malum şairlere dönüşmeye mahkum olur. Bunu başarması da zor gözüküyor. Öyleyse bu sesle devam etmesi kendi şiirini (bir şiiri varsa eğer) bitirmesi demek olur.
Sadece iyi şiire iyi demek yeterli. İyi şiir yazdığı için kimseye iyi Müslüman diyemiyoruz elbette. Bu şiirde de olduğu gibi. Ki bizi de ilgilendirmez nasıl bir hayatının olduğu, nasıl bir Müslüman olduğu şairin.
Son olarak nefret işinizi çok daha zorlaştıracak haberiniz olsun.

gerçekten çok heyecan verici. teşekkürler nebiye..

Bu ülkede cinsellikle ilgili konular konuşulduğunda edep ve haya gündeme gelir. Fakat polikliniklere gidip baktığınızda konuşulmayan ne kadar çok şey yaşandığını görürsünüz. Babasının çocuğunu doğuran kızlardan, evdekini yabancıya mı tattıralım diyen başörtülü kadınlara da rastlayabilirsiniz. Başını örten yazar/şair, susmalıdır da denmektedir, çünkü kamunun beklentisi, tek talebi, görünürde bir çirkinliğin olmamasıdır. Hasırın altında türlü çirkinlikler yaşanabilir, bunu dile getirdiğinizde “meşrulaşmama gerekliliği” dile getirilir. Böylece son derece edepli bir usulle sorun baştan savılmış olabilir.

Herkesin içinde çok sayıda adam ve kadın yaşar. Bu şiirde belirgin bir eril dil var. Bir ismet özel gücü de var. Ben şiiri, ifade kabiliyetinizi, ifşa etme cüretinizi tebrik ederim. Tercih etmeyeceğim bir yöntem bu şüphesiz, ama birilerinin şu hasırı kaldırıp silkelemesi lazım!

Teknik ve edebi bakımdan zayıf bir şiir olduğunu düşünüyorum. Metafor, istiare ve telmihden başka sanat yok metinde, ki bunların da klişe ve bayağı formları var. Kavramsal bir dil olma çabasında ki bu şiiri baya zayıflatır, tepkisel ve derinlikten yoksun. Düşünsel anlamda ise ayetle ironi yapma noktasına gelen bir tonu var maalesef, erkeklik konusundaki eleştirinin özcülüğe varan bir tarafı var. Cinsiyetlerimiz bir seçim değil, bir sınav (gender, toplumsal cinsiyet meselesinin farkındayım, belirteyim de 101 dersi dinlemeyelim) bunun üzerinden bir yargılamada bulunmak abes diye düşünüyorum. Cinsellik meselesine gelirsek bu işteş bir mesele, neden sadece bir tarafa has birşeymiş gibi anlatılıyor bilemedim. Son olarak küfretmek ile bir problemim yok ancak bu şiire gelen eleştirilere karşı Cahit Zarifoğlu ve İsmet Özel şiirleriyle analoji kurmak ne mantıkla ne edebiyatla açıklanabilecek bir durum gibi gelmiyor. İçinde “muhteris” geçen bütün şiirleri aynı yerde tasnif edebilir miyiz, ya da birbirine örnek gösterebilir miyiz bilemedim?

‘bir şeyin çirkin olduğunu ancak çirkinleşerek anlatabilirim.’ hmm. böyle anladım.

İbnu Ömer (radıyallahu anhuma) anlatıyor: “Rasulullah (aleyhissalâtu vesselâm) (bir bayram namazında kadınlar tarafına geçerek):
“Ey kadınlar cemaati! (Allah yolunda) sadakada bulunun, istiğfarı çok yapın. Zira ben siz kadınların cehennemde çoğunluğu teşkil ettiğini gördüm” buyurdular.
Dinleyenlerden cesaretli bir kadın: “Niye cehennemliklerin çoğunu kadınlar teşkil ediyor, neyimiz var?” diye sordu.
Aleyhissalâtu vesselâm: “Ağzınızdan kötü söz çok çıkıyor ve KOCALARINIZA KARŞI nankörlük ediyorsunuz. Aklı ve dini eksik olanlar arasında akıl sahibi erkeklere galebe çalan sizden başkasını görmedim!” dedi.
O kadın tekrar: “Ey Allah’ın rasulu! Aklı ve dini eksik ne demek?” diye sorunca;
Aleyhissalâtu vesselâm açıkladı: “Aklı noksan tabiri, iki kadının şahidliğinin bir erkeğin şahidliğine denk olmasını ifade eder. Dinlerinin eksik olması tâbiri de onların (hayız dönemlerinde) günlerce namaz kılmamalarını, Ramazan ayında oruç tutmamalarını ifade eder.”
(BUHARİ, Hayz 6, Zekat 44, İman 21, Kusûf 9, Nikah 88; MÜSLİM, Kusûf 17, (907), İman 132, (79); Nesâî, Kusuf 17, (3, 147); Muvatta, Kusuf 2, (1, 187); Kutub-i Sitte 5338)