Yetişkinlik, Ne Zaman?

Konuk Yazar: Hatice

Üniversite sonrasında birçok arkadaşımın evlilik, iş hayatı gibi “başka hayatlara” atılması aramızda belli belirsiz bir uzaklaşmayı getirdi. Bu uzaklaşmayı önlemek için aramızdaki hukuka ve karşılıklı anlayışa dayanarak çeşitli yollar denediğimiz de oldu, oluyor. Bazıları ise maalesef bu uzaklaşmayı ya fark edemedi ya da fark edip bunu normal karşıladı, bilemiyorum. Zaten çoğu arkadaşlığın da belli bir ömrü vardır, ortaklık içerisinde bulunduğun alan ortadan kalkınca yavaş yavaş uzaklaşmaya başlarsın. Bu, çocuk yaştan bu zamana az çok alışık olduğumuz da bir durum. Evlilik yoluyla uzaklaşmayı ilk başlarda garipsedim, ama sonra buna da alıştım sanırım.

Aslında burada anlatmak istediğim ve garipsediğim durum arkadaş ortamı ile ilgili değil, akrabaların bir araya geldiği ortamlarla ilgili. Okulun ne zaman bittiği, sonrasında ne iş yapılacağı, ne zaman evlilik olacağı gibi sorular hemen hemen hiçbir gencin kaçamadığı sorular olsa gerek. Ama geçenlerde bu soruların sorulan kişiye göre ne kadar değiştiğini fark ettim. Nişanlı kuzenimle denk geldiğimiz bir misafirlikte bana KPSS’ye girip girmediğim, ne iş yapmayı düşündüğüm, okulumun ne zaman biteceği gibi hep öğrenciliğe dair sorular sorulurken ( ve aslında bu sorularla ne kadar umutsuz bir tablo içinde olduğum ima edilirken) nişanlı kuzenime kendisi de öğrenci olduğu halde bu soruların hiç sorulmadığını fark ettim. Sanki evlilik zaten hayat planında başarılması gereken bir şeydi ve onu başardığı için başka bir şey yapmasına gerek yoktu. Artık okulunun ne zaman biteceği, çalışıp çalışmayacağı kendisine kalmış bir mevzuydu. Daha da ilginç durum ise bütün o hala, teyze, yenge topluluğunda kendisine o topluluğa ait biri gibi davranılırken, yani kısacası “yetişkin bir kadın” gibi davranılırken benimle olan konuşmaların adeta “dünkü çocuk” tadında oluşuydu.  Bütün o yetişkin kadın topluluğu birbiriyle ve tabii ki bizim nişanlı kız ile muhabbet ederken bana tüm okul muhabbetleriyle lise talebesi muamelesi yapılmış ve ardından “ çayları bi’ tut kızım, kapıya bi’ bak kızım, bi’ kolonya dök kızım” ile ortalıkta dolaşan küçük kız çocuğu muamelesi de eksik bırakılmamıştı. Kaç yaşında olduğunun hiç önemi yoktu, yetişkin kadınlar topluluğuna kabulün evlilikten geçiyordu ve bari bunu yapmıyordun artık şu okumayı bırakıp iş güce atılarak rüştünü ispatlamalıydın.

Not: Evli kadınlara çalışma konusunda ima yapılmadığına dair kendi ailemde edindiğim izlenim burada Rümeysa’nın yazısını okuyunca değişti. Bu durum kadının evlendikten sonra çalışıp çalışmaması ile ilgili algının aileden aileye değişmesiyle ilgili olsa gerek.